Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Του Κλεάνθη Γρίβα

grivas.info

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Θεσσαλονίκη 22 Μαΐου 1963

1. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

«Σήμερα, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης»

Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας

Από την απελευθέρωσή της μέχρι το 1967, η Θεσσαλονίκη, αναδείχθηκε σε αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα των πολιτικών δολοφονιών και των οξύτερων ταξικών συγκρούσεων, κυρίως εξαιτίας της καθαρότητας που είχε η ταξική της διαστρωμάτωση.

Όλες οι πολιτικές δολοφονίες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη ήταν προϊόν της συνεργασίας της κρατικής εξουσίας με τον υπόκοσμο, από την οποία γεννήθηκε το παρακράτος, ένας ιδιότυπος «θεσμός» που δραστηριοποιείται πέραν των ορίων της νομιμότητας (με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο), και λειτουργεί ως εγγυητής της υφιστάμενης εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων.

Η ιστορία κινείται σε δύο επίπεδα: Ένα εμφανές, που το βλέπουν και το ζουν όλοι, και ένα αφανές, γνωστό σε λίγους μυημένους που κινούν τα νήματα της πολιτικής ζωής.

Στο αφανές επίπεδο, η ελληνική ιστορία των δύο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών σφραγίστηκε ανεξίτηλα από δύο πολιτικές δολοφονίες:

Τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στις 8 Μαΐου 1948 και τη δολοφονία του Έλληνα βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963.

● Η δολοφονία του Τζορτζ Πολκ σηματοδότησε την αρχή μιας διεργασίας που οδήγησε στην εμπέδωση της αμερικανοκρατίας και του μετεμφυλιακού κράτους του τρόμου στην Ελλάδα.

● Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη σηματοδότησε την έναρξη της διαδικασίας του ξεφτίσματος αυτού του καθεστώτος υποτέλειας και καταπίεσης.

● Η δολοφονία του Πολκ καθόρισε το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η πρώτη μεταπολεμική γενιά.

● H δολοφονία του Λαμπράκη προσδιόρισε την πολιτική της ενηλικίωση.

Στις 22 Μαΐου 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της ιατρικής, βαλκανιονίκης, μαχητικός ειρηνιστής και ανεξάρτητος βουλευτής της Αριστεράς, δολοφονήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με την εναρμονισμένη δράση του κράτους, του παρακράτους και του υποκόσμου.

Κατά τις 100 ώρες του ψυχορραγήματος του Γρηγόρη Λαμπράκη στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, ο ελληνικός λαός ξεπέρασε τους φόβους που του καλλιεργούσε μεθοδικά επί 15 χρόνια η συνδυασμένη δράση των ορατών συνταγματικών και των αόρατων εξω-συνταγματικών κέντρων εξουσίας: Της αμερικανικής πρεσβείας, του υποτελούς «ελληνικού» κράτους και του παρακράτους.

Εκείνες τις ώρες, που βιώθηκαν ως «στιγμή της αλήθειας», η ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή και την ελευθερία, ενάντια στο πολύμορφο πλέγμα των αμερικανοκρατούμενων θεσμών και μηχανισμών που επιδίωκαν να την καθηλώσουν στο ρόλο μιας τριτοκοσμικής αποικίας.

Κάτω από την επίδραση αυτής της συλλογικής συνειδητοποίησης, ήταν φανερό ότι οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση του κράτους και του παρακράτους, θα αναβίωνε γεγονότα παρόμοια μ’ αυτά του Μάη του 1936.

Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη πυροδότησε εσωτερικές πολιτικές διεργασίες που καθιστούσαν αδύνατη τη συνέχιση της ύπαρξης του ιδιότυπου ημιφασιστικού αυταρχικού μετεμφυλιακού κράτους, το οποίο εξασφάλιζε την αποικιακό έλεγχο της χώρας από τις ΗΠΑ.

Μέσω αυτών των διεργασιών, η ελληνική κοινωνία διεκδίκησε το ξεπέρασμα των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου (που της επέβαλαν οι «προστάτες» της) και τον εκδημοκρατισμό της. Και η Ουάσινγκτον απάντησε με την καταφυγή στην ανοικτή στρατιωτική δικτατορία, δοκιμάζοντας το «χιλιανό μοντέλο» σε μια ευρωπαϊκή χώρα, έξι χρόνια πριν το εφαρμόσει στη Χιλή, με απείρως πιο βάρβαρο και θηριώδες τρόπο.

Οι πρωταγωνιστές του κράτους και του παρακράτους που δολοφόνησαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά που καθόριζαν το βαθμό της ομοιότητας και της αλληλεξάρτησής τους:

1. Όλοι τους σχεδόν είχαν σταδιοδρομήσει στο κλίμα του δοσιλογισμού: Είχαν υπηρετήσει τους κατακτητές και διασώθηκαν από τις ποινικές και ηθικές συνέπειες της προδοσίας τους μόνο χάρη στο γεγονός ότι, με ευθύνη των ξένων δυνάμεων και του ελληνικού πολιτικού κόσμου, η Ελλάδα σύρθηκε σ’ ένα ανθρωποβόρο εμφύλιο πόλεμο, από τον οποίο αναδείχθηκε η αμερικανοκρατία ως κυρίαρχο στοιχείο στο διακανονισμό των υποθέσεων του τόπου. Κι’ αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να είναι «δικαιωμένο» αφ’εαυτού, οτιδήποτε γινόταν στο όνομα του «αντικομουνισμού».

2. Όλοι τους είχαν αναγάγει την εθνικοφροσύνη σε χρυσοφόρα δραστηριότητα, η οποία τους επέτρεπε να μεταμορφώνουν το προδοτικό και δοσιλογικό παρελθόν τους σε ύψιστη εθνική «προσφορά» και (μέσω του επαγγελματικού αντικομουνισμού) να διασφαλίζουν τα προς το ζην και να μετέχουν στη νομή της εξουσίας σε διάφορα επίπεδα.

Όπως επισήμανε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβριο 1966:

«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

Mετά τον πόλεμο και την αναπόφευκτη κατάρρευση της παραδοσιακής αποικιοκρατίας, η ανατέλλουσα αμερικανική νέο-αποικιοκρατία, προκειμένου να επιβάλλει και να εμπεδώσει την κυριαρχία της στη ζώνη της επιρροής της, έπρεπε:

1. Να εξουδετερώσει τα λαϊκά στρώματα που είχαν χειραφετηθεί μέσα από την εμπειρία της συμμετοχής τους στην Αντίσταση.

2. Να διαμορφώσει ένα νέο στρώμα ντόπιων αποικιακών διαχειριστών, πράγμα που προϋπέθετε την παλινόρθωση της παλιάς πολιτικής τάξης (που η Αντίσταση είχε βάλει στο περιθώριο), τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές και τη συνεργασία με τον υπόκοσμο.

Στην κατεύθυνση αυτή, μεθοδεύτηκε η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος, που οι δραστηριότητές τους αλληλο-επικαλύπτονται στ' όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Κι αυτό συντέλεσε στον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους:

Μέσα απ’ αυτή τη συνεργασία, το οργανωμένο έγκλημα πολιτικοποιείται διαμέσου της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες (όπως το σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της αριστεράς και η διάπραξη πολιτικών δολοφονιών), και οι μυστικές υπηρεσίες εγκληματοποιούνται, χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος.

Όπως συνέβη κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο σε όλες τις εξαρτημένες χώρες, έτσι και στην Ελλάδα (που πέρασε εν μια νυκτί από την αγγλοκρατία στην αμερικανοκρατία), η νέα τάξη πραγμάτων οργανώθηκε έχοντας ως πυρήνα της την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, γύρω από την οποία ενεργοποιούνταν οι δοτές εξουσίες των Ανακτόρων, της κυβέρνησης (Αλέξανδρος Παπάγος, Κωνσταντίνος Καραμανλής), του κρατικού μηχανισμού, των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, της οικονομίας, της δικαιοσύνης, των μυστικών υπηρεσιών, των παρακρατικών συμμοριών και του υπόκοσμου.

Όλο αυτό το πλέγμα της εξάρτησης και της ανομίας, θρυμματίστηκε στις 22 Μαΐου 1963, με την άνανδρη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη από το σκοτεινό μηχανισμό που συγκροτούσαν τα «κοινωνικά βυθοκορημάτα», η ηγεσία των ενόπλων βραχιόνων του κράτους (χωροφυλακή, αστυνομία, ΚΥΠ, ΛΟΚ) και οι επαγγελματίες φονιάδες της «Επιχείρησης Stay Behind» της CIA, που εξειδικεύτηκε στα καθ’ ημάς ως «Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά».

Κλεάνθης Γρίβας

2. ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
α) Το Ημερολόγιο του ζόφου

22-05-1963

Δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη, ο ανεξάρτητος βουλευτής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης από το παρακράτος (συνεργασία της αστυνομίας με αποβράσματα του υπόκοσμου)

24-05-1963

Τέλος της προανάκρισης

25-05-1963

Ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης αναλαμβάνει την υπόθεση.

27-05-1963

Απολογούνται οι δύο φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας, οι υποκοσμιακοί Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης και Σπύρος Γκοτζαμάνης.

27-05-1963

Μεταφορά της σορού του Λαμπράκη από το ΑΧΕΠΑ στο Σταθμό.

28-05-1963

Πάνδημη κηδεία του Λαμπράκη στην Αθήνα.

30-05-1963

Προφυλακίζονται οι δύο φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας, Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης και Σπύρος Γκοτζαμάνης.

08-06-1963

Ο αρεοπαγίτης Αθ. Γεωργίου υποβάλλει το πόρισμά του.

11-06-1963

Η εφημερίδα «Νίκη» (Δ. Λιβανός) προαναγγέλλει θέμα Καραμανλή

18-06-1963

Ο Κ. Καραμανλής αναχωρεί στη Ζυρίχη. Η κυβέρνηση παραιτείται. Σχηματίζεται νέα υπό τον Παναγιώτη Πιπινέλη. Υπουργός δικαιοσύνης ο Β. Σακελαρίου, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

16-07-1963

Συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται ο δοσίλογος Ξενοφών Γιοσμάς και ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης.

23-07-1963

Θυελλώδης συζήτηςη στη βουλή για τη δολοφονία του Λαμπράκη.

30-07-1963

Οι αξιωματικοί της χωροφυλακής παραπέμπονται στο ανακριτικό συμβούλιο.

14-09-1963

Με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται οι αξιωματικοί της χωροφυλακής Μήτσου, Καμουτσής, Διαμαντόπουλος (για συνέργια στη δολοφονία) και Παπατριανταφύλλου (για κατάχρηση εξουσίας). Μετά από ένα μήνα αποφυλακίζονται με απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών.

30-10-1963

Ο ανακριτής Χρ. Σαρτζετάκης τελειώνει τον πρώτο κύκλο των ανακρίσεων.

3-11-1963

Εκλογές: Ηττα της ΕΡΕ. Νίκη της «Ενωσης Κέντρου».

22-11-1963

Το ανακριτικό συμβούλιο επιβάλλει ποινή «πρόσκαιρης παύσης» στους αξιωματικούς της χωροφυλακής Μήτσου, Καμουτσή, Δόλκα, Διαμαντόπουλο, Σέττα, Παπατριανταφύλλου.

09-12-1963

Ο Κ. Καραμανλής φεύγει ξαφνικά στο Παρίσι με το όνομα «Τριανταφυλλίδης», αφήνοντας την ηγεσία της ΕΡΕ στον Παν. Κανελλόπουλου.

16-02-1964

Εκλογές: Νίκη της «Ένωσης Κέντρου» (53% των ψήφων)

06-03-1964

Ο βασιλιάς Παύλος πεθαίνει από καρκίνο. Τον διαδέχεται ο γιος του Κωνσταντίνος.

21-09-1964

Τελειώνουν οι ανακρίσεις για την υπόθεση Λαμπράκη.

29-11-1964

Τρομοκρατική δράση των μυστικών υπηρεσιών στο Γοργοπόταμο (πολύνεκρη έκρηξη κατά τον εορτασμό της επετείου).

28-12-1964

Δημοσιεύεται το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Ο εισαγγελέας Στέλιος Μπούτης ασκεί έφεση.

18-05-1965

Ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας υποβάλλει τις προτάσεις του στο Συμβούλιο Εφετών, υιοθετώντας τα περισσότερα σημεία της έφεσης του εισαγγελέα Στέλιου Μπούτη.

9-06-1965

Ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος οργανώνει σαμποτάζ-μαϊμού στον Εβρο. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ, Ηλίας Ηλιού προειδοποιεί τη βουλή ότι «επέρχεται δικτατορία».

18-06-1965

Ο προφυλακισμένος υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης με υπόμνημά του επιβεβαιώνει το σχέδιο οργάνωσης «αντισυγκεντρώσεων».

17-07-1965

Τα Ανάκτορα ανατρέπουν την κυβέρνηση με πολιτικό πραξικόπημα. Πρωτοστατεί ο Κων/νος Μητσοτάκης, που έμελε να περάσει στην ιστορία ως «αποστάτης»

β) Δηλώσεις Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή - 23 Μαΐου 1963

Δήλωση Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού της Ένωσης Κέντρου:

«Η Ένωση Κέντρου καταγγέλλει τον αρχηγό της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός».

Απάντηση Κων/νου Καραμανλή, πρωθυπουργού, αρχηγού της ΕΡΕ:

«Με τη σημερινή του δήλωση, ο Γ. Παπανδρέου θα ντρέπεται εις όλη του τη ζωή».

Ανταπάντηση Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού της Ένωσης Κέντρου:

«Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός. Θα πρέπει δια τούτο όχι μόνο να εντρέπεται αλλά και να λογοδοτήσει ενώπιον του Λαού και της Δικαιοσύνης».

3. ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΟΙ

α) Δικαστική Χούντα: Ανώτατοι Δικαστικοί που έγιναν Υπουργοί της Χούντας

ΚΟΛΛΙΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, εισαγγελέας Αρείου Πάγου («Πρωθυπουργός»)

ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑΣ Κ. («Υπουργός» Παιδείας)

ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ Ν. («Υπουργός» Βιομηχανίας)

ΡΟΖΑΚΗΣ Α. («Υπουργός» Δικαιοσύνης)

ΤΣΑΝΤΙΛΑΣ Ι. («Υπουργός» Συγκοινωνιών)

ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ Π. («Υπουργός» Δημ. Εργων)

β) 23 αξιωματικοί της Χωροφυλακής που τελούσαν υπό κατηγορία

ΜΗΤΣΟΥ Κων/νος, Υποστράτηγος

ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ Ευθύμιος, Συνταγματάρχης

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Μιχαήλ, Αντισυνταγματάρχης

ΔΟΛΚΑΣ Κων/νος, Αντισυνταγματάρχης

ΣΕΤΤΑΣ Δημήτριος, Ταγματάρχης

ΔΡΟΥΛΙΑΣ Νικόλαος, Μοίραρχος

ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ Χρήστος, Μοίραρχος

ΛΑΖΑΡΗΣ Δημήτριος, Μοίραρχος

ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Τρύφων, Μοίραρχος

ΒΑΛΕΡΓΑΚΗΣ Εμμανουήλ, Υπομοίραρχος

ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ Εμμανουήλ, Υπομοίραρχος

ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ Δημήτριος, Υπομοίραρχος

ΚΛΩΝΑΡΗΣ Κων/νος, Υπομοίραρχος

ΚΟΥΚΟΣ Οδυσσέας, Υπομοίραρχος

ΣΧΙΝΑΣ Αναστάσιος, Υπομοίραρχος

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος, Ανθυπομοίραρχος

ΓΡΙΒΑΣ Κων/νος, Ανθυπομοίραρχος

ΠΡΙΤΣΟΣ Κων/νος, Ανθυπομοίραρχος

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ Σάββας, Ανθυπομοίραρχος

ΣΕΓΚΟΥΝΑΣ Νικόλαος, Ανθυπομοίραρχος

ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ Λεωνίδας, Ανθυπομοίραρχος

ΤΖΙΜΟΤΟΥΔΗΣ Παναγιώτης, Ανθυπομοίραρχος

ΤΣΟΥΤΣΑΣ Περικλής, Ανθυπομοίραρχος

β) 10 αξιωματικοί της Χωροφυλακής που έδρασαν επιλήψιμα αλλά δεν τελούσαν υπό κατηγορία (όλοι -πλην ενός- ήταν υπομοίραρχοι διοικητές παραρτημάτων Ασφαλείας)

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, Ταγματάρχης

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, υπομοίραρχος

ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, υπομοίραρχος

ΓΚΟΤΣΗΣ ΠΕΤΡΟΣ, υπομοίραρχος

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ, υπομοίραρχος

ΚΑΡΑΥΓΟΥΣΤΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, υπομοίραρχος

ΚΑΡΥΔΑΚΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, υπομοίραρχος

ΝΤΟΥΜΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, υπομοίραρχος

ΤΑΓΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, υπομοίραρχος

ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΘΩΜΑΣ, υπομοίραρχος

4. Η ΔΙΚΗ

α) Οι δικαστές

ΓΡΑΦΑΝΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, εφέτης, Πρόεδρος

ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, Σύνεδρος

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΕΡΜΗΣ, Σύνεδρος

ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, εισαγγελέας

β) Οι ένορκοι (έπραξαν στο ακέραιο το «εθνικό χρέος» τους)

Τακτικοί

ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ ΒΥΡΩΝ, Βιομήχανος

ΑΡΓΥΡΙΟΥ Θ., Καθηγ. Μαθηματικών

ΑΡΤΑΚΙΑΝΟΥ ΜΑΡΙΑ, Υπάλληλος του Δήμου

ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ, Συμβολαιογράφος

ΒΑΛΑΓΕΩΡΓΗ ΜΑΡΙΑ, Καθηγήτρια μέσης

ΓΡΑΙΚΟΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ, Υπάλληλος Εθνικής Τράπεζας

ΚΑΡΥΔΑ ΑΛΙΚΗ, Οικοκυρά, Λύκειο Ελληνίδων

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Δικηγόρος

ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΣΤ., Έμπορος

ΤΟΥΣΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, Δικηγόρος

Αναπληρωματικοί

ΛΙΑΤΣΗΣ Ι., Συμβολαιογράφος

ΣΕΜΠΗΣ Ε., Οδοντίατρος

γ) Απόσπασμα από την αγόρευση του εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα

στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη (Δεκέμβριος 1966)

«Οι άνθρωποι που κλήθηκαν δύο μέρες πριν (από τη δολοφονία του Λαμπράκη) και βοήθησαν τους «Γορίλες» της προσωπικής ασφάλειας του στρατηγού Ντε Γκολ στο έργο τους, εκαλούντο για να παίξουν το βράδυ της 22ης Μαΐου 1963 τους Ρινόκερους του Ιονέσκο, εκ του φυσικού. Και πράγματι το έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία.

Αποτελεί δεινή ύβρη και μείωση του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, η καταφυγή προς ενίσχυσή τους στην ιδιωτική οργάνωση οιουδήποτε που αποτελείται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας που κυκλοφορούν δυστυχώς ακόμη στο ελληνικό αίμα, από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες τους οποίους μνημόνευσα πιο πάνω, και από άλλους φτωχούς διαβόλους που, σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, «ζητούν οι ταλαίπωροι να μπαλωθούν» (κατά τον ποιητή)...

Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη.

Άλλοτε, εκείνοι που καταδικάζονταν για ζωοκλοπή, στερούνταν της τιμής να υπηρετούν στο Στράτευμα, με τη σκέψη ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας είναι έργο των αγνών, των τιμίων, των ανιδιοτελών και των ενάρετων ανθρώπων, με κορωνίδα μεταξύ αυτών των αρετών τη φιλοπατρία.

Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης.

Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

δ) Η απόφαση

Σύμφωνα με την ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΚΩΝ (27 Δεκεμβρίου 1966), «Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε» (!)

Ο εισαγγελέας ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ σχολίασε την απόφαση, λέγοντας: «Η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης»

● ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Να κηρυχτούν όλοι ένοχοι κατά το κατηγορητήριο.

● ΜΕ ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΚΩΝ ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ ΟΙ:

ΜΗΤΣΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ, Υποστράτηγος (κατηγορία: παράβαση καθήκοντος)

ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ, συνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος)

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ, αντισυν/χης (παράβαση καθήκοντος)

ΔΟΛΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, αντισυν/χης (παράβαση καθήκοντος)

ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΥΦΩΝ, μοίραρχος (παράβαση καθήκοντος)

ΣΕΤΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος)

ΓΙΟΣΜΑΣ ΞΕΝΟΦΩΝ, δοσίλογος (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία)

ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, υπομοίραρχος (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία)

ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση)

ΕΜΜΑΝΟΥΛΙΔΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση)

ΠΙΤΣΩΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΡΟΣ (Τραυματισμός βουλευτή Γεώργιου Τσαρουχά)

● ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ ΜΟΝΟ ΟΙ:

ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ (για βαριές σωματικές κακώσεις Γρ. Λαμπράκη) σε 11 χρόνια

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (για συνέργεια σ’ αυτές) σε 8,5 χρόνια

ΦΩΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, λιμενεργάτης (για τραυματισμό βουλευτή Γ. Τσαρουχά) σε 15 μήνες.

Στους ΣΠΥΡΟ ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗ και ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ αναγνωρίστηκαν τα ελαφρυντικά

1) Του «προτέρου εντίμου βίου» (παρά το βαρύ ποινικό τους μητρώο), και

2) Οτι «δεν διέπραξαν τα αδικήματα κινούμενοι από ταπεινά ελατήρια».

Το τρίκυκλο επιστράφηκε στον Γκοτζαμάνη.

● ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ 24 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ για την «αντισυγκέντρωση» (διατάραξη κοινής ειρήνης), 10 καταδικάστηκαν (σε ποινές 3 έως 12 μηνών) και 14 αθωώθηκαν.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ

ΓΙΟΣΜΑΣ ΞΕΝΟΦΩΝ, δοσίλογος (12 μήνες)

ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, μεταφορέας

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ,

ΚΟΥΤΟΥΛΕΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, συνταξ. Χωροφύλακας (3 μήνες)

ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ιδιωτ. υπάλληλος (10 μήνες)

ΝΤΟΓΚΑΣ Ι., εργολάβος (10 μήνες)

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ταγματάρχης ε.α. (3 μήνες)

ΠΑΡΑΠΑΡΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, λιμενεργάτης (6 μήνες)

ΦΩΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, μικροπωλητής

ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ

ΓΑΛΑΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, λιμενεργάτης

ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, αρτεργάτης

ΖΛΑΤΑΝΟΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ιδ. υπάλληλος

ΚΑΣΕΛΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, φοιτητής ιατρικής

ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ ΠΑΥΛΟΣ, χωροφύλακας

ΚΥΝΗΓΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ, λιμενεργάτης

ΜΑΔΕΜΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, χωροφύλακας

ΜΑΚΡΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, έμπορος

ΜΑΝΤΖΙΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, χωροφύλακας

ΠΑΡΑΠΑΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ιδ. υπάλληλος

ΤΖΙΤΖΟΓΛΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ, κρεοπώλης

ΤΟΥΛΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΤΟΥΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, αγγειοπλάστης

5. ΜΕΤΑ ΑΠΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ (1998):

Το «Μνημείο» Λαμπράκη

α) Μια πινακίδα που διαστρέφει την ιστορική μνήμη

Μετά την μεταπολιτευτική «ομαλοποίηση», στο χώρο όπου δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης τοποθετήθηκε μια γλυπτή σύνθεση (δωρεά του κ. Φωκά) στη βάση της οποίας υπάρχει μια άθλια πινακίδα που το περιεχόμενό της διαστρέφει την ιστορική μνήμη και εξαερώνει το ιστορικό συμβάν:

«Στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη,

μαραθωνοδρόμου της ειρήνης,

που έπεσε στις 22 Μαϊου 1963».

«Επεσε». Άραγε, γλίστρησε, σκόνταψε ή παραπάτησε;

Σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας και συντήρησης της ιστορικής μνήμης, στις 22 Μαϊου 1998, ο γράφων τοποθέτησε στο χώρο που δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης την πινακίδα:

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

ΣΤΙΣ 22 ΜΑΪΟΥ 1963

Ατυχώς, η ιστορική «αλήθεια» που θέλουν να επιβάλουν οι πολιτικοί κληρονόμοι του παρακράτους της εποχής, «αποκαταστάθηκε» αμέσως από το ΚΚΕ, στελέχη του οποίου φρόντισαν να αποκαταστήσουν την «τάξη των πραγμάτων» και να ακυρώσουν την ως άνω πρωτοβουλία, απομακρύνοντας την -κομματικά «επιλήψιμη»- πινακίδα. Για να αποδειχτεί για μια ακόμη φορά ότι οι αυτοθεωρούμενοι «κάτοχοι των αντικειμενικών νόμων της ιστορίας» είναι αυτόχρημα και ιδιοκτήτες της ιστορίας.

Έτσι σήμερα, περίπου μισό αιώνα μετά τη δολοφονία που συγκλόνισε την Ελλάδα (και άλλαξε ριζικά την ελληνική πολιτική σκηνή καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις μετέπειτα εξελίξεις), ο διερχόμενος από το μνημείο του Γρηγόρη Λαμπράκη, εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπος με την αποκρουστική μαύρη ταμπέλα στο πίσω μέρος του μνημείου που «ενημερώνει» τον περαστικό ότι «Εδώ έπεσε ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης»…

Οι κομματικές σκοπιμότητες πάντοτε παράγουν ιστορικές διαστροφές και αισθητικές ασχήμιες.

«Εδώ έπεσε…». Από ποδήλατο, τραμ, λεωφορείο; Λόγω παραπατήματος, σκοτοδίνης ή λιποθυμιάς;

Ερωτήματα που περιμένουν ακόμα την απάντησή τους.

β) Μια πινακίδα που αποκαθιστά την ιστορική μνήμη

 

 

γ) Αντίδραση του ΚΚΕ: Υπέρ της διαστροφής της μνήμης

 

K.K.E.  ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

22/5/1998

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ανήμερα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη οι βάνδαλοι ξαναχτύπησαν III

Χθες τη νύχτα οι «γνωστοί άγνωστοι» κτύπησαν με γκαζάκια προσπαθώντας να πυρπολήσουν το μνημείο του Γρ. Λαμπράκη.

Σήμερα το πρωί ένας άλλος βάνδαλος με προσωπείο εκσυγχρονιστή εσυλησε το μνημείο. Η πλάκα τσίγκου που προσπάθησε να εντοιχίσει φανερώνει το επίπεδο τις αισθητικής του καλλιέργειας και τη σχέση του με το χώρο.

Η αναγραφή ότι ο Γρ. Λαμπράκης υπήρξε ανεξάρτητος βουλευτής της Αριστεράς, φανερώνει την ανεπάρκεια των γνώσεων του. Ο Λαμπράκης υπήρξε βουλευτής της Ε.Δ.Α.

Η παρουσία των Μ.Μ.Ε. στο χώρο φανερώνει τη σκοπιμότητα του. Βέβηλος, αντιαισθητικός και ανιστόρητος απεδείχθει ο κύριος που επιχείρησε το ατόπημα.

Την απάντηση θα την πάρουν από το ίδιο το λαϊκό κίνημα, με τη μαζική του συμμετοχή στην πορεία προς τιμή του πρωτομάρτυρα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη, την Κυριακή 24 Μάη από το στρατόπεδο ΝΤΑΛΙΠΗ.

Το Γραφείο Τύπου της Κ.Ο.Θ. του ΚΚΕ

(διατηρείται η «ορθογραφία» του Δελτίου Τύπου του ΚΚΕ)

 

 

δ) Δήλωση του προέδρου της ΕΔΑ Ιωάννη Πασαλίδη στη Βουλή

για τον Γρηγόρη Λαμπράκη (1961)

 

(απευθύνεται στους επαγγελματίες διαστροφείς της ιστορίας)

 

Σύμφωνα με δήλωση που κατέθεσε ο πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) Ιωάννης Πασαλίδης στο προεδρείο της βουλής κατά την πρώτη συνεδρίασή της μετά τις εκλογές του 1961, «ο Γρηγόρης Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής της Β’ περιφέρειας Πειραιώς ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ».

 

 

ε) Γ. Βότσης: Ο Λαμπράκης ανήκει στην ιστορία (Ελευθεροτυπία, 23-5-1998)

 

 

Στο μνημείο του Γρηγόρη Λαμπράκη, εκεί που δολοφονήθηκε, πιο ευανάγνωστα είναι τα ονόματα του... δωρητή και αυτού που το φιλοτέχνησε παρά του τιμώμενου, ενώ πουθενά δεν γίνεται μνεία ποιος ήταν και ποιοι τον δολοφόνησαν.

 

Το επεσήμανε επανειλημμένα και δημόσια ο πολίτης Κλεάνθης Γρίβας. Κι επειδή ουδενός ίδρωσε τα’ αυτί, παρήγγειλε μια μεταλλική πινακίδα και χθες το πρωί, 35 χρόνια από τη δολοφονία, την τοποθέτησε στο μνημείο. Διαστάσεων 30 Χ 50 εκατοστών, η πινακίδα έγραφε:

 

«Στη μνήμη τον ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ,

ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς,

που δολοφονήθηκε από το παρακράτος

στις 22 Μαΐου 1963».

 

Του ΚΚΕ ο εν υπηρεσία καλοθελητής επεχείρησε επιθετικά να τον αποτρέψει:

- Πήρες άδεια για να το κάνεις αυτό;

- Από ποιόν; Από την... Αστυνομία;

- Από την Επιτροπή Ειρήνης. Σ' αυτήν ανήκε ο Γρηγόρης Λαμπρά­κης.

- Στην Ιστορία και στον ελληνικό λαό ανήκει. Μακάρι να μπορούσα να κάνω το ίδιο και για τον πατέρα μου. Τον δολοφόνησαν, με άλλο τρόπο, το 1947 και τον πέταξαν με άλλους σ' ένα λάκκο...

 

Για αρκετή ώρα κάθισε παράμερα ο Κλεάνθης Γρίβας και με ικανοποίηση παρακολουθούσε απλούς πολίτες της Θεσσαλονίκης ν' αποθέτουν λουλούδια στο μνημείο ακριβώς κάτω από την πινακίδα του.

 

Αμ’ δε... Ύστερα από μερικές ώρες, που ξαναπέρασε, η πινακίδα είχε εξαφανιστεί. Δεν χρειάζονται έρευνες για ν' αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι της ιστορικής απρέπειας και του βανδαλισμού:

 

Είναι αυτοί που θέλουν απλώς «Μαραθωνοδρόμο της Ειρήνης» τον Λαμπράκη, αλλά όχι και ανεξάρτητο δυναμικό βουλευτή, συνεργαζόμενο με την τότε ΕΔΑ.

 

Αυτοί που επιμένουν να οικειοποιού­νται ό,τι μεγαλειώδες στην Ιστορία αυτού του τόπου, νομίζοντας πως έτσι ψηλώνει το δικό τους μπόι.

 

Αυτοί που πασχίζουν να εμφανίζονται... νόμιμοι κληρονόμοι του ηρωικού λαϊκού κινήματος, από το ΕΑΜ ως την αντιδικτατορική αντίσταση, και να το χωρέσουν στο δικό τους μίζερο 5%.

 

Αυτοί που έμαθαν να υπηρετούν μονίμως τη μικροκομματική σκοπιμότητα και μόνον επιλεκτικά την ιστορική αλήθεια.

 

 

ζ) Τώρα θα κοιμάται εν… ειρήνη

(εφημ. Bonus, 24-5-1998)

 

«Στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς που δολοφονήθηκε από το παρακράτος στις 23 Μαΐου 1963», έγραφε η μεταλλική πινακίδα διαστάσεων 30 Χ 50 εκατ., που παρήγγειλε και τοποθέτησε στη συμβολή των οδών Ερμού και Σπανδωνή, με δικιά του πρωτοβουλία ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας, ορμώμενος από το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο σημείο (δηλ. στο μνημείο του Γρ. Λαμπράκη) που δολοφονήθηκε ο Μαραθωνοδρόμος της ειρήνης δεν υπήρχε κάτι που να δηλώνει οτιδήποτε για το τιμώμενο πρόσωπο.

 

Η ενέργεια εξόργισε τη (νομοταγή) Κ.Ο.Θ. του ΚΚΕ (ή ενοχλημένη από το "ανεξάρτητος" που περιείχε η επιγραφή;) με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ένας πόλεμος ανακοινώσεων και χαρακτηρισμών διόλου ειρηνικών κι από τις δύο πλευρές.

 

Συνεργείο της «Διεύθυνσης Πρασίνου» του Δήμου Θεσσαλονίκης τελικά έβγαλε την πινακίδα κι έτσι θα μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχα (τις μη επαναστατικές νύχτες) ο γραμματέας της ΚΟΘ Χ. Κόφφας.

Ανειρήνευτες συνειδήσεις που πληγώνουν σε συνέχειες το «όραμα του Λαμπράκη».

 

 

η) Β. Νέτας: Πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία

του Γρηγόρη Λαμπράκη (Ελευθεροτυπία, 25-5-1998)

 

 

Mετά από 35 χρόνια έχει, άραγε, κάποια σημασία να θυμόμαστε τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη και να ζητούμε την πλήρη διαλεύκανσή της, δηλαδή να χυθεί φως σε μια υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο και άνοιξε το δρόμο για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις με τελική κατάληξη τη δικτατορία;

 

Κατά την άποψή μου έχει, διότι η Ιστορία διδάσκει, αλλά και επειδή η δολοφονία του Λαμπράκη δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά η αποκορύφωση της αποχαλίνωσης ενός παρακράτους, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπιστεί η «κομμουνιστική δραστηριότητα».

 

Αυτό το παρακράτος το εξέθρεψε το μονοκομματικό κράτος της Δεξιάς, το μετέτρεψε σε ένα επικίνδυνο τέρας, το οποίο τελικά εστράφη και κατά του εκτροφέα του. H εκτροφή του παρακράτους αρχίζει αμέσως μετά τον πόλεμο, για να γίνει πανίσχυρο στη διάρκεια του Εμφυλίου και ουσιαστικά κυρίαρχο. Το παρακράτος έχει την εξουσία και δεν την έχουν οι κυβερνήσεις... Αντί να αποκατασταθεί η ομαλότητα και να επιδιωχθεί η εθνική συμφιλίωση, διατηρήθηκε ο διχασμός με το διαχωρισμό των Ελλήνων σε «εθνικόφρονες» και «ανθέλληνες», σε «υγιών φρονημάτων» και «μιάσματα»... M' αυτές τις συνθήκες η εθνικοφροσύνη είχε γίνει επάγγελμα μέσα σε ένα αυστηρά μονοκομματικό κράτος.

 

Η κυβέρνηση Καραμανλή λαμβάνει μέτρα για την αντιμετώπιση της «κομμουνιστικής δραστηριότητας», ενισχύοντας τις μυστικές υπηρεσίες και το παρακράτος που αυτές εκτρέφουν. Φτάνουμε να έχουμε την εποχή εκείνη τρεις πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες, με επικεφαλής αξιωματικούς κινηματίες του IΔEA, που διαχειρίζονται τεράστια ποσά από τα μυστικά κονδύλια και δρουν ανεξέλεγκτα: την KYΠ στο Στρατό, τη ΓΔEA (Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας) και την ΥΠΔ (Yπηρεσία Πληροφοριών και Διαφώτισης) του υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως.

 

Οι υπηρεσίες αυτές, αντιμαχόμενες και μεταξύ τους, θα απλώσουν παντού πλοκάμια, θα διαβρώσουν τα πάντα και θα δράσουν αποφασιστικά στις εκλογές της βίας και νοθείας του 1961, όπως θα αποκαλυφθεί αργότερα. Μέσα σ' αυτές τις υπηρεσίες θα δράσουν και θα εκκολαφθούν και οι μελλοντικοί δικτάτορες της 21^ης Απριλίου, οι οποίοι θα παραμερίσουν και την πολιτική ηγεσία της Δεξιάς, θα αγνοήσουν και τον Kων. Kαραμανλή και θα δράσουν αυτόνομα για δικό τους λογαριασμό. Έτσι, φτάσαμε και στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και σε άλλες αντικομουνιστικές δραστηριότητες, που υπονόμευσαν τη δημοκρατία και τελικά την κατέλυσαν.

 

Γι' αυτήν την εξέλιξη υπάρχουν οπωσδήποτε πολιτικές ευθύνες και για τη δολοφονία Λαμπράκη, ακόμη και αν σταθεί κανείς μόνο στην εκδοχή του Kων. Kαραμανλή, που περιέχεται σε σημείωμα δικό του, το οποίο δημοσιεύτηκε στο «Αρχείο» του. Γράφει ο Kων. Kαραμανλής:

 

«H πολιτική ευθύνη διά το έγκλημα λογικώς απεκλείετο. Πρώτον, διότι η κυβέρνησίς μου μόνον ζημία ηδύνατο να αναμένει εξ αυτού, δεύτερον διότι ο Λαμπράκης ως πολιτικός παράγων ήτο ασήμαντος, διά να μην είπω ανύπαρκτος. Kαι τρίτον και σπουδαιότερον, διότι μόνον οι ηλίθιοι θα ηδύναντο να οργανώσουν μίαν επισφαλή δολοφονίαν με τρίκυκλον και εν μέσω Aγοράς. Eις την πραγματικότητα, κατά τας πληροφορίας μου, συνέβησαν τα εξής: Ο Λαμπράκης (...) είχεν οργανώσει μίαν συγκέντρωσιν των ``Φίλων της Eιρήνης'' εις την Θεσσαλονίκην, η οποία είχε λάβει χαρακτήρα κομμουνιστικόν. Kατά την διάρκειαν της ομιλίας του συγκεντρώθηκαν εις τον δρόμον εξτρεμιστικά στοιχεία της δεξιάς με πρόθεσιν να τον αποδοκιμάσουν. Φαίνεται ότι μεταξύ αυτών υπήρχαν και μερικοί οργανωμένοι, που είχαν ως σκοπόν, όχι να δολοφονήσουν αλλά να ``στραπατσάρουν'', όπως έλεγαν, τον Λαμπράκη και να προκαλέσουν σύγχυσιν μεταξύ των κομμουνιστών. Φαίνεται δε, επίσης, ότι ορισμένα αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά, πιστεύοντας ότι με τον τρόπον αυτό εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολήν των».

Tο σημείωμα είναι αποκαλυπτικό. Αναγνωρίζει ότι μεταξύ των «αντισυγκεντρωθέντων» για να αποδοκιμάσουν τον Λαμπράκη ήταν και «μερικοί οργανωμένοι» (χωρίς, όμως, να αναφέρει ποιοι τους οργάνωσαν) για να «στραπατσάρουν» τον Λαμπράκη. Αναγνωρίζει ότι «αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά», δηλαδή ότι υπήρχε «σχέδιο», χωρίς να αναφέρει ποιοι το κατέστρωσαν. Tο ανέχθηκαν, όμως, «πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτόν εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολήν των». Άρα, μέσα στην αποστολή τους ήταν και η ανοχή «στραπατσαρίσματος» βουλευτών από οργανωμένους. Γι' αυτήν και μόνο την ανοχή, όπως την περιγράφει ο Kων. Kαραμανλής, υπάρχει πολιτική ευθύνη.

 

Μεγαλύτερη ωστόσο είναι η πολιτική ευθύνη για το γεγονός ότι η τότε κυβέρνηση Καραμανλή ευνόησε τη «συγκάλυψη» και όχι το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης. Αν το είχε κάνει, θα είχε αποκαλυφθεί η δράση του παρακράτους, θα είχαν ξηλωθεί αυτοί που το κινούσαν και δεν θα φτάναμε στη δικτατορία».

 

6. ΠΙΝΑΚΕΣ

 

 

 

α) Πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α’ 1913

ΖΕΥΓΟΣ Γιάννης 1947

ΠΟΛΚ Τζορτζ 1948

ΒΕΛΔΕΜΙΡΗΣ Στέφανος 1961

ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ Γρηγόρης 1963

ΧΑΛΚΙΔΗΣ Γιάννης 1967

ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ Γεώργιος 1968

β) Ιστορικό φόντο των πολιτικών δολοφονιών

▪ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (1912-1913)

▪ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ (1922)

▪ ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΕΒΡΑΙΚΟΥ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΜΠΕΛ (Θεσ/νίκη) (1931)

▪ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (1935)

▪ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΑΙΟΣ (1936)

▪ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ & ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β’ (1936)

▪ ΠΟΛΕΜΟΣ - ΚΑΤΟΧΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (1940-1945)

▪ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1946-1949

▪ ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1949-1967)

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ (1949-1967)

▪ ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1967-1974)

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ - ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (1967-1974)

▪ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ (1974-2011)

ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ: B. ΤΣΙΡΩΝΗΣ - I. ΚΟΥΜΗΣ - Γ. ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ - Μ. ΚΑΛΤΕΖΑΣ -

ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ – ΑΛ. ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ

γ) Το μετεμφυλιακό Παρακράτος στην Ελλάδα

 

 

● ΠΑΡΑΝΟΜΑ όργανα του παρακράτους

 

 

ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ:

1) ΑΦΑΝΗΣ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

 

Κων/νος ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, πρωθυπουργός

Αγγελος ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ, καθηγητής πολυτεχνείου

Γεώργιος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, αντ/χης, γραμματέας

Σάββας ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, σοβιετολόγος

Γεώργιος ΓΕΩΡΓΑΛΑΣ, σοβιετολόγος

(εφημ. “Ελεύθερος Κόσμος», 11-8-1968)

 

2) Ι.Δ.Ε.Α. (ΙΕΡΗ ΔΕΣΜΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ)

(επικεφαλής: Αλ. Νάτσινας)

 

 

● ΝΟΜΙΜΑ όργανα του παρακράτους

 

 

▪ ΚΥΠ (επικεφαλής: ΑΛ. ΝΑΤΣΙΝΑΣ)

▪ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ (επικεφαλής ΝΙΚ. ΓΩΓΟΥΣΗΣ)

▪ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ στο Υπ. Β. Ελλάδας (επικεφαλής ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΟΛΕΒΑΣ)

▪ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ (Αστυνομίας και Χωροφυλακής)

▪ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ της Ασφάλειας

▪ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ της Ασφάλειας

 

 

● ΝΟΜΙΜΕΣ παρακρατικές οργανώσεις

 

 

ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ ΕΛΑΣΙΤΕΣ

ΕΚΟΦ (Μιλτ. Εβερτ, Λάκης Ιωαννίδης, Βασ. Κασελάς, κ.α.)

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΙ ΝΕΟΙ

ΟΡΑΝΩΣΗ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ

ΚΑΡΦΙΤΣΑ

ΚΟΜΜΑ 4^ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (Κ4Α) - Κώστας Πλεύρης

(επισυνάπτεται αναλυτικός πίνακας)

 

● Παρακρατικές οργανώσεις: ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ & ΣΤΕΛΕΧΗ

 

ΜΗΤΣΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ, αντιστράτηγος χωροφυλακής

ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ, αστυνομικός διευνθύντής

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

ΔΟΛΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, Εθνικής Ασφάλειας

ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, διοικητής Ζ’ Παραρτήματος Ασφαλείας

ΤΕΤΡΑΔΑΚΟΣ (Εθνική Ασφάλεια)

ΜΗΤΡΟΜΑΡΑΣ (Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας.)

ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ (Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας.)

ΚΟΥΡΚΟΥΛΑΚΟΣ (Α2 - ΚΥΠ)

 

● Παρακρατικές οργανώσεις ΝΕΟΛΑΙΑΣ

 

Εθνική Βασιλική Οργάνωσις Νεολαίας

Εθνική Κοινωνική Οργάνωσις Φοιτητών (ΕΚΟΦ)

Ελπιδοφόροι Νέοι

Νεολαία Εθνικής Δράσεως

Οργανωσις Εθνικιστών Φοιτητών Ιατρικής (Β. Αλεβιζάτος)

Οργάνωσις Σπουδαστών Εθνικής Νεολαίας

Πανελλήνιος Εθνική Κοινωνική Ένωσις Νέων

ΣΠΕΑΝ Βύρωνος

Συριανή Ενωσις Νέων

Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων

Φοιτητική Πνευματική Εστία Πειραιώς

 

● Ακροδεξιές οργανώσεις: Νεοφασιστικές & Φιλοβασιλικές

 

Αετός

Αρειοι

Αχαιοί

Βασιλευόμενη Δημοκρατία

Βασιλική Εθνική Παράταξις

Βασιλική Ενωσις

Βυζαντινή Εθνική Οργάνωσις

Εθνική Αντικομουνιστική Νεολαία Ελλάδος

Εθνική Εταιρεία Μελετών

Εθνική Παράταξις Ελληνίδων

Εθνικό Ενωτικό Κόμμα

Εθνικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα Ελλάδος (Ναστούλης Δημ.)

Εθνικόν Φως

Ελεύθεροι Έλληνες Επαναφοράς Βασιλέως

Ελληνικόν Λαϊκόν Κίνημα

Ελληνοκρατες (Σταυρόπουλος)

ΕΛΜΟΚ

Ελπιδοφόροι Νέοι

Εμπρός

Ένωση Ελλήνων Εθνικιστών

Κίνημα Εθνικής Δράσεως

Κόμμα Εθνικής Αναγεννήσεως (Μπόυγος Παναγ.)

Κόμμα Εθνικής των Ελλήνων Σωτηρίας

Κόμμα Ελληνοσοσιαλιστών (Ηράκλειτος Νικ.)

Λαϊκός Συναγερμός

Μακέλην

Μέγας Αλέξανδρος

Πανελλήνιο Κίνημα Βασιλευομένης Δημοκρατίας

Πανελλήνιος Ενωσις Βασιλοφρόνων

Πανελλήνιος Κίνησις Βασιλευομένης Δημοκρατίας

Συνταγματική Βασιλική Παράταξις

Φασιστική Οργάνωσις

 

δ) Τρομοκρατικές μυστικές επιχειρήσεις: Επιχείρηση STAY BEHIND / GLADIO του NATO / CIA

 

 

1. ΑΝΩΤΑΤΟ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ

Επιτροπή Μυστικών Επιχειρήσεων  του Ανώτατου Αρχηγείου των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SHAPE),

στρατιωτικού βραχίονα του NATO

 

 

2. ΟΝΟΜΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΧΩΡΑ

ΑΥΣΤΡΙΑ: Stay Behind

ΒΕΛΓΙΟ: SDRA-8

ΓΑΛΛΙΑ: Glaive

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Schwert

ΔΑΝΙΑ: Stay Behind

ΕΛΒΕΤΙΑ: P26 (Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας)

ΕΛΛΑΔΑ: Κόκκινη Προβιά

ΙΣΠΑΝΙΑ:

ΙΤΑΛΙΑ: Gladio

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ: Stay Behind

ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Stay Behind

ΟΛΛΑΝΔΙΑ: I&O (Intelligence en Operations)

ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ: Stay Behind / Aginter Press

ΣΟΥΗΔΙΑ: Sveaborg

ΤΟΥΡΚΙΑ: STK / ÖHD / ÖKK

7. ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ, 22-5-1998

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, Ελευθεροτυπία 23-5-1998

Εφημερίδα BONUS, 24-5-1998