Γυρνώντας, κληθήκαμε να απολογηθούμε για... την χαμένη επανάσταση του 1974 και ενημερωθήκαμε με τη σειρά μας για την πάλη  του λαού του Λάος για να κερδίσει την ανεξαρτησία του από τους Γάλλους αποικιοκράτες και τους Αμερικανούς.

 

 

Λουάνγκ Πραμπάνγκ 18/11/2016 ακόμη πρωί. 

Περιήγηση ανεβαίνουμε για καταράκτες

Αφού τελειώσαμε με τα μουσεία και τους ναούς της Λουάνγκ Πραμπάνγκ, πήραμε … τα βουνά.

 

 

 

…γιατί τι είναι μια πόλη ή μια χώρα, χωρίς την φύση που την περιβάλλει και την προσδιορίζει.

 

Πήραμε λοιπόν τους δρόμους των βουνών με 2 βανάκια για να επισκεφθούμε τους περίφημους τυρκουάζ καταρράκτες του Kuang Xi και το κέντρο διάσωσης για τις απειλούμενες αρκούδες που βρίσκεται δίπλα.

 

Καθώς  χαζεύω από το παράθυρο αυτό το απόλυτο πράσινο, αυτή την κυριαρχία μιας φύσης άγριας και εύφορης μαζί που δεν διακρίνεις χώμα, που δεν βλέπεις σκουπίδια πεταμένα και σκισμένες  πλαστικές σακούλες, λυπάμαι την ομορφιά της πατρίδας μου έτσι που την κακοποιούν κυβερνήτες και λαϊκοί. 

 

 

Ένας μοτοσικλετιστής κατηφορίζει αργά σφυρίζοντας.

 

Αυτό που μοιάζει με καρότσα είναι ότι απομένει από ένα τρίκυκλο βιδωμένο στη μηχανή του.

 

 

 

Το βαν σταματάει κι ενώ περιμένουμε να φανεί το δεύτερο βαν της παρέας, κατεβαίνουμε να ξεμουδιάσουμε λιγάκι.

 

Οι ορυζώνες κλιμακώνονται στην πλαγιά του λόφου, οι χωρικοί που τους καλλιεργούν είναι σχεδόν κρυμμένοι ανάμεσα τους, το ρύζι παραμένει τσαλακωμένο απ' την ξεκούραση των βοδιών.

 

Φωτογραφίζουμε μικρές αγροικίες και φράχτες καμωμένους από σταυρωμένα ξύλα. 

 

 

 

 

Το κύριο αγροτικό προϊόν της χώρας είναι το ρύζι.

 

Οι καλλιέργειες και η εκτροφή ζώων με στόχο την διαβίωση, είναι η κύρια απασχόληση της οικογένειας και καλύπτει περίπου το 80% των απασχολούμενων στο Λάος. 

 

 

 

Ένα ελάχιστο ποσοστό γης - 4% - είναι  αρώσιμο, που σημαίνει ανυπαρξία στην ουσία μεγάλων αγροτικών μονάδων ικανών να παράξουν πλεόνασμα και κάτω του 1% αποτελούν οι σταθερές καλλιέργειες,  μιας και ο προγραμματισμός για την σπορά αποφασίζεται κάθε χρονιά σύμφωνα με  τις ανάγκες της οικογενειακής μονάδας. 

 

 

 

Για να αποφύγουμε τον ήλιο βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα σπίτι - υπόστεγο,  που οι τοίχοι είναι διαπερατοί απ' τη φθορά, τους κουρασμένους περιμένουν μεγάλα σανιδένια τραπέζια με άνισες καρέκλες, μια γραναζένια πολυθρόνα και ένα παιδικό αλογάκι από μισά στεφάνια από ρόδες ποδηλάτου που θα έκαναν ευρωπαίους  σχεδιαστές να ονειρεύονται. 

 

 

 

 

 

 

Να είναι άραγε ο ευρηματικός κατασκευαστής αυτός που ξεκουράζεται σε ένα τσαρδάκι στο πλάι; 

 

 

Ίσως...

 

Δεν προλάβαμε να το μάθουμε, όμως, γιατί το δεύτερο βαν που είχε πάθει λάστιχο έφθασε, και εμείς έπρεπε τώρα να ψάξουμε  τους  Αντρέα και Βούλα που θεώρησαν σκόπιμο να κάνουν μια βόλτα στο χωριό, να ψωνίσουν από υφαντές πανάκριβες εσάρπες (τις γυρίσαμε πίσω) και να συνομιλήσουν και φωτογραφηθούν με την πλειονότητα των χωρικών.

 

Κάτι ήξερε η Βιβή που όταν φωνάζαμε Αντρέα, κουνούσε με νόημα το κεφάλι της...

 

 

 

 

Ο καταρράκτης του Kuang Xi δηλαδή... τα ύδατα σε μεγάλα κέφια

 

Ανεβαίνουμε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε ψηλά δένδρα με  θαλερά φυλλόδενδρα τυλιγμένα στους κορμούς τους. 

 

 

 

Ακούμε πρώτα το βουητό - έτσι γίνεται πάντα, οι καταρράκτες κάνουν φασαρία ικανή να σκεπάσει το συνεχές μουρμουρητό της παρέας γιατί ακόμα τον ψέλναμε τον Αντρέα - και μετά αντικρίζουμε τον καταρράκτη. 

 

 

 

Ξεχύνεται από τα ψηλά αφρίζοντας και κατεβαίνει γελώντας, αφού πρώτα ανακόψει τη δύναμη των νερών του πάνω στα  βράχια, για να βυθιστεί ήρεμα σε μια σειρά βάθρες που κατεβαίνουν απαλά. 

 

 

 

 

 

Μαντεύω την απειλή των σκοτεινών υδάτων στην κόντρα του ήλιου.

 

 

 

Χαζεύω χείλη ρευστά,  δόντια νερού διάφανα, τις σκοτεινές εσοχές των πράσινων νερών. 

 

 

 

 

 

Ακολουθούμε την κάθοδο δίπλα στο ποτάμι.

 

Κόσμος τρώει στα απλωμένα τραπέζια, οι καταρράκτες γίνονται πλατύτεροι, μικρές γέφυρες ενώνουν τις άκρες.     

 

 

 

Τουριστικό αλλά όμορφο.

 

Ευκαιρία να βγάλουμε κι εμείς  φωτογραφίες, η Θάλεια, η  Μαρία η γιάτρισα, η Κατερίνα, η Μαρία κι ο Γιώργος απ' τη Σίκινο. 

 

 

 

Κι εγώ ενθουσιασμένη με τα χέρια απλωμένα να αγκαλιάσω ότι βλέπω και μια  μικρή πανέμορφη μαθήτρια. 

 

 

 

 

Και ναι, ο κόσμος σε αυτόν τον τελευταίο καταρράκτη κολυμπάει!!!  

 

 

Για πότε βρέθηκαν, δανείστηκαν μαγιό,  εγώ κολύμπησα με μια  βερμούδα, έτσι όπως είμαστε, ιδρωμένοι κουρασμένοι, πλατσουρίζοντας στην λάσπη της όχθης, βυθιστήκαμε με αγαλλίαση, στα όντως γαλαζοπράσινα κρύα νερά. 

 

 

 

Μετά από αυτό το αναζωογονητικό μπάνιο, ώρα για φαΐ.

 

Επειδή όμως είμαστε  πολύ “εναλλακτικοί”,  αντί να καθίσουμε εκεί στη δροσιά, ζητήσαμε να μας πάει στις πιο λαϊκές ταβέρνες παρακάτω. Εμάς κι όλα τα ΚΑΠΗ της Κορέας. 

 

 

 

Που περιμέναμε για να φάμε μια ώρα, κι αρχίσαμε να κόβουμε βόλτες στα σουβενίρ και στους τεχνίτες. 

 

 

 

Γυναίκες πουλούσαν μικρές καυτερές πιπεριές.

 

Σου έδιναν να δοκιμάσεις, σε κοίταζαν καλά-καλά κι έσκαγαν στα γέλια...

 

 

Μια μανούλα έψηνε γλυκοπατάτες με κρεμασμένο πάνω της το μωρό της που κοιμάται με στρουφιγμένα τα χειλάκια του.

 

Όταν άρχισε να γελάει, γέλαγα κι εγώ και δεν σταματούσαμε… 

 

 

 

 

Και το φαγητό, στην ταβέρνα, με κόστος κάτω από 1 ευρώ δεν ήταν και τόσο άσχημο τελικά.

 

 

 

 

 

Πώς θα μπορούσαμε στη χώρα των 1.000 ελεφάντων να μην συναντήσουμε  ελέφαντες;

 

Πήγαμε λοιπόν σε ένα camp ελεφάντων, να τους δούμε από κοντά. 

 

 

Υπήρχαν ενδοιασμοί.

 

Βέβαια οι ελέφαντες στο Λάος δεν ήταν ποτέ εξωτικό είδος, δεν ήταν έξω από τη ζωή των αγροτών και των βασιλιάδων.

 

Ακόμα βοηθούν χωρικούς στη μεταφορά δύσκολων φορτίων, κύρια κορμών. 

 

 

 

Η χρήση τους λοιπόν για τουριστικούς λόγους, δεν είναι ξένη στην πραγματικότητα του Λάος και ίσως να αποτελεί κίνητρο προστασίας και προσωρινό ανάχωμα σε δολοφονίες κι ακρωτηριασμούς ελεφάντων για να  τους αποσπάσουν τους χαυλιόδοντες.

 

Πάνω από 20.000 ελέφαντες σφάζονται το χρόνο στην γειτονική Ταϊλάνδη. 

 

 

 

 

Δεν κατάφερα να μάθω πόσοι είναι οι αντίστοιχοι αριθμοί για το Λάος. 

 

Προσωπικά όμως παραμένω σταθερά δύσπιστη στις σταυροφορίες των “δυτικών”,  σχετικά με το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει στις ασιατικές χώρες με την κουλτούρα τους και τα ζώα τους.

 

Προσπαθήσαμε λοιπόν με βάση τα παραπάνω να διαλέξουμε το καλύτερο κέντρο, και να 'μαστε. 

 

 

Μετά το καθιερωμένο τάϊσμα,  το χάιδεμα της εξοικείωσης. 

 

 

 

 

Είναι συγκλονιστική εμπειρία να στέκεσαι μπροστά σε ένα Τεράστιο ζώο.

 

Σέρνω τα χέρια μου στο μέτωπό του.

 

Δεν είμαι σίγουρη αν το αισθάνεται καν, αν η πίεση είναι τόση ώστε να καταφέρω να διαπεράσω το σκληρό δέρμα, να φτάσω στις προσλήψεις των νεύρων.

 

Το ότι δεν τραβιέται μπορεί κάτι να σημαίνει, ή να είναι απλά η υποταγή σε μια συνήθη διαδικασία;

 

Άραγε οι ελέφαντες πώς  δείχνουν τη “χαρά” τους;

 

Πατώντας μας; 

 

 

Σκαρφαλώνουμε σε ένα πύργο για να καταφέρουμε να ανεβούμε  στα διπλά καθίσματα στην κορυφή του ελέφαντα.

 

Ξεκινάμε την βόλτα μας.

 

Τραμπαλίζομαι ελαφρά.

 

Είναι περίεργο για ένα ζώο που ζυγίζει 3-5 τόνους, πόσο απαλά  και χωρίς θόρυβο είναι τα πατήματά του. 

 

 

 

 

 

Η φύση γύρω μας είναι μάγεμα. 

 

Είναι η ώρα,  είναι η διάθλαση του φωτός στα φυλλώματα, είναι η μοσχοβολιά από τα βότανα, είναι η κυριαρχία του γαλάζιου στον ουρανό και στο μεγάλο τόξο του ποταμού, είναι τα μόρια της σκόνης που χρυσίζουν μια ατμόσφαιρα ελαφριά  σαν παιδικό όνειρο. 

 

 

 

 

 

Κατεβαίνουμε σιγά με τα πόδια στο ποτάμι. 

 

 

Ένα κοπάδι βόδια με αρκετούς όμορφους αλμπίνους ανάμεσά τους, λιάζεται στη λάσπη. 

Κάθε απόγευμα οι οδηγοί, κατεβάζουν τους ελέφαντες για να βουτηχτούν στο νερό, να πιούν να δροσιστούν.

 

Σήμερα θα το κάνουμε μαζί.

Όσοι από εμάς βέβαια τολμούν να μπουν σε ένα νερό σκουρόχρωμο, επίφοβο.

Επειδή όμως ότι κυλάει, ξεπλένει, παίρνοντας το  αισιόδοξα, μπήκαμε στο νερό να κολυμπήσουμε και να πλύνουμε τους ελέφαντες. 

 

Κι έγινε το έλα να δεις...

Δεν είναι απλό πράγμα να ανέβεις σε ένα ελέφαντα μέσα στο νερό.

Γλιστράει από παντού. Από πού να κρατηθείς, απ' τα αυτιά του; 

Με πολλή προσπάθεια και βοήθεια αφού κόντεψα να πνίξω τον ελέφαντα και τα δύο παλληκάρια που βοηθούσαν, τα κατάφερα. 

 

Κοιτάζω γύρω μου και τι να δω!

Ο Μανώλης δεν μπορεί να σταθεί απ' τα  γέλια, ο Γιώργος τον έχει κάνει καθρέφτη τον ελέφαντα απ' το βούρτσισμα, ο Αντρέας προσπαθεί να του επιβληθεί κοιτάζοντας τον στα μάτια μπας και τον αφήσει ν’ ανέβει, ο ελέφαντας της Μαρίας δεν σηκώνεται με τίποτα στην επιφάνεια κι η Αλέκα μάλλον ανέβηκε ανάποδα και πασχίζει να γυρίσει μπροστά.

Γελάμε εμείς, γελάνε οι οδηγοί κι οι φίλοι μας που βγάζουν φωτογραφίες, ως κι οι ελέφαντες το γλεντήσανε που γενικά  μας έχουνε χε… μένους. 

Ελπίζω, αυτά τα θηριώδη σε μέγεθος κι ευγενικά κατά την ανθρώπινη κρίση ζώα, που έχουν ξεμείνει από εποχές που η βλάστηση ήταν ικανή να θρέψει αυτούς κι άλλους τόσους και υπήρχαν ακόμη εκτάσεις αχανείς, να μπορέσουν ξανά, να υπάρχουν ελεύθερα στο περιβάλλον.

Σε μια άλλη Εδέμ, δημιουργημένη και προστατευμένη αυτή τη φορά από τον άνθρωπο, προϊόν της κατανόησης της εύθραυστης ισορροπίας της φύσης και του πολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος. 

Όμως  απ' ότι φαίνεται δυσοίωνο το καπιταλιστικό μέλλον και για τους ελέφαντες και για τους ανθρώπους. 

 

Ένας ήλιος που αρνιέται να δύσει… 

 

Γυρίζουμε στην Λουάνγκ Πραμπάνγκ, αργά, κατεβαίνοντας τους ήρεμους εξοχικούς δρόμους, ο ήλιος αρνιέται να δύσει επιμηκύνοντας το ηλιοβασίλεμα, έως ότου μια γαλάζια αχλή σηκώθηκε από τη γη και τα ποτάμια να αποσώσει την μέρα. 

 

Η παρέα χωρίζεται.

Άλλοι από εμάς θ' ανέβουν στο ύψωμα Phou si μοναδική τοποθεσία για μια πανοραμική θέα της πόλης, άλλες θα παρακολουθήσουν παραδοσιακό μπαλέτο στο παλάτι, άλλοι απλώς θα ξεκουραστούν στο ξενοδοχείο,

κι άλλοι θα απολογηθούν γιατί έχασαν την επανάσταση… 

Χρεωθήκαμε με τον σύντροφο Ανδρέα να συμμετέχουμε σε συνάντηση  με την ιδεολογική ομάδα του Pathet Lao της πόλης στα γραφεία της εφημερίδας τους, για να απαντήσουμε γιατί χάθηκε η επανάσταση στην Ελλάδα το 1974 και να κάνουμε την αυτοκριτική μας στο Νοτιοασιατικό κίνημα για την συμμετοχή μας σε αντιδραστικές κυβερνήσεις. 

 

Η συζήτηση όσο πήγαινε σοβάρευε..  

 

Ζήτησα  από τον “ອາຈົມຂະຫນາດນ້ອຍ” (Μι Κρό Σκα Μνί), αρθρογράφο της εφημερίδας “ກ່ອນ “ (Πριν), «Nα σταματήσει να κόπτεται για τις διαδικασίες στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, για τις συζητήσεις των οργανώσεων μελών, την "εσωκομματική δημοκρατία", τις σχέσεις των μελών του Κόμματος με τον  κομματικό τύπο “ການພັກຜ່ອນຮາກ” («σπασμένες ρίζες»), και άλλα πολλά. 

 

Παίρνοντας τη σκυτάλη από διάφορα επιτελεία του αστικού Τύπου που προσπαθούν με ανυπόστατα ψεύδη και υπονοούμενα να μας σπιλώσουν, ο αρθρογράφος του «ກ່ອນ» (Πριν), μιλάει ως πρώην στέλεχος του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, κι έτσι προσπαθεί να δώσει εγκυρότητα στα λεγόμενα του, ειδικά για την περίοδο 1988-91.

 

Ξεχνά όμως την δράση των δύο φραξιονιστικών κέντρων τα οποία επιδίωκαν τη διάλυση του κομμουνιστικού κόμματος και τα οποία αποχώρησαν από αυτό,  και των οποίων τα επιχειρήματα νομιμοποιεί κι ο ίδιος ως συμπαθών, παρότι σκόπιμα το αποκρύβει....Έτσι για να λέμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους.»

 

Επειδή τα πνεύματα φούντωσαν κι η κατάσταση εξελισσόταν σε ανησυχητική… ο σύντροφος Ανδρέας ανέβηκε στην μηχανή να μπορέσουμε να διαφύγουμε... 

 

Ευτυχώς ο ευγενικός Akela, ηγέτης της ομάδας, με μια σύντομη αλλά ουσιαστική τοποθέτηση έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. 

 

Αποχαιρετιστήκαμε με τα λόγια των επαναστατών του Περού: "Να προσπαθούμε να γίνουμε για την πατρίδα μας “ο αέρας που θα κάνει τα σύννεφα να τρέχουν, ένας ήλιος που θα αρνιέται να βασιλέψει…”

 

 

 

 

 

Η  υποτιθέμενη συνάντηση, που έγινε στο γραφείο τουρισμού White Elephant, μας  έδωσε  την ευκαιρία να ψάξουμε λίγο καλύτερα την πρόσφατη ιστορία του Λάος.

 

Ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος αλλάζει ριζικά την κατάσταση στο Λάος

 

Το ξέσπασμα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου έφερε την Ιαπωνία, το τρίτο μέλος του Άξονα, κυρίαρχη δύναμη στην Ινδοκίνα.

 

Μολονότι  διατήρησε ως συμμάχους τους γάλλους αποικιοκράτες, στις αρχές του 1945 όταν έπεσε η κυβέρνηση του Βισύ με ένα  αστραπιαίο πραξικόπημα, έθεσε υπό κράτηση όλο τα γαλλικό στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό.

 

Οι Ιάπωνες διοίκησαν  το Λάος για μόλις έξι μήνες πριν από το βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

 

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πίεσαν τον  βασιλιά Sisavang Vong να κηρύξει την ανεξαρτησία του Λάος.   

 

 

Sisavang Vong

 

 

 

Ένα εθνικό κίνημα αντίστασης συγκροτήθηκε, το Λάος Issara (Ελεύθερο Λάος) και  σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση.

 

Όμως μετά την ήττα του Άξονα, ο βασιλιάς Sisavang Vong  αποκήρυξε την δήλωση ανεξαρτησίας με την εκτίμηση ότι η χώρα έχει ανάγκη την Γαλλική προστασία…  

 

Η  Εθνοσυνέλευση ψήφισε την καθαίρεση του βασιλιά.

 

Το Μάρτιο του 1946,  γαλλικές δυνάμεις χτύπησαν στο Βορρά για να πάρουν  ξανά τον έλεγχο της χώρας. 

 

 

 

Η κυβέρνηση του Λάος Issara αναγκάστηκε να φύγει στην εξορία.

 

Το 1949 η Γαλλία προκειμένου να συγκεντρώσει τον όγκο των  δυνάμεων  της στο Βιετνάμ κάτω από την πίεση της αντίστασης των Βιετμίνχ, δίνει μεγαλύτερη ανεξαρτησία στο Λαός, και πολιτική αμνηστία στους ηγέτες του Λάος Issara.

 

Οι πρίγκιπες ξαναγυρνούν, άλλοι για να συμμετέχουν σε μια πολιτική διαδικασία κι άλλοι όπως ο Souphanouvong, για να ενταχθούν στους Βιετμίνχ και μαζί με τους εξεγερμένους Λαοτινούς,  να συνεχίσει τον αντιαποικιακό αγώνα.

 

Η κίνηση τους έγινε γνωστή ως  Pathet Λάος (Γη του Λάος), και δημιούργησαν την κυβέρνηση της  Αντίστασης τον Αύγουστο του 1950.

 

Souphanouvong-HoTsi Minh

 

 

Ο Souphanouvong έγινε το δημόσιο πρόσωπο της μετωπικής κυβέρνησης Αντίστασης.

 

Την πολιτική ευθύνη ωστόσο, μοιραζόταν με δύο άλλους άνδρες, μέλη, όπως και αυτός, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ινδοκίνας.

 

Ήταν ο Kaysone Phomvihane, υπεύθυνος της άμυνας, και ο Nouhak Phoumsavan με το χαρτοφυλάκιο της οικονομίας.

 

Kaysone και Souphanouvong 1950

 

 

Μετά τη νίκη των Βιετμίνχ επί των Γάλλων στο Ντιέν Μπιέν Φου το 1954 και όπως προέβλεπαν οι συμφωνίες της Γενεύης, στο Λαός τοποθετήθηκε κυβέρνηση υπό τον Βασιλιά και δόθηκε αυτοδιοίκηση στις  δύο βορειοανατολικές  επαρχίες, που είχε ήδη την εξουσία το Pathet Λάος.

 

Το  1955 ιδρύθηκε το μαρξιστικό, Λαϊκό κόμμα του Λάος,  το οποίο κυβερνά μέχρι σήμερα και δημιουργήθηκε ένα ευρύ πολιτικό μέτωπο το Lao Patriotic Front. 

 

Ο Souphanouvong ήταν πρόεδρος του Μετώπου, ενώ ο Kaysone ήταν γενικός γραμματέας του Κόμματος.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι καμιά διαίρεση, κανείς φραξιονισμός δεν προκάλεσε διάσπαση του κινήματος όλη την περίοδο των 30 χρόνων του αγώνα του.

 

Οι Αμερικανοί διαδέχονται τη Γαλλία στον πόλεμο της Ινδοκίνας και οι πολιτικές εξελίξεις στο Λαός επηρεάζονται από τον Ψυχρό πόλεμο. 

 

 

Tony Poe, O μυστικός πράκτορας των ΗΠΑ που τον υποδύθηκε ο Μάρλον Μπράντο στο Αποκάλυψη τώρα.

 

 

Αν και η μοναδική δυνατότητα για να εξασφαλιστεί η ειρήνη κι η ενότητα της χώρας ήταν η συμμετοχή του Pathet Λάος σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, οι Αμερικανοί την απέκλειαν κατηγορηματικά, όπως έκαναν και στο Βιετνάμ, αποκλείοντας κάθε διαπραγμάτευση με τους κομμουνιστές. 

 

Την κατεύθυνση αυτή αγνόησαν ορισμένοι ουδετερόφιλοι πολιτικοί, υπό τον Souvanna Phouma κι έγινε κυβέρνηση συνεργασίας με συμμετοχή 4 υπουργών του Pathet Λάος. 

 

Souvanna Phouma

 

 

Στις εκλογές του 1958 το Lao Patriotic Front, το μέτωπο του Pathet Lao, πάει εκπληκτικά καλά με αποτέλεσμα έξαλλοι οι Αμερικανοί να οργανώσουν “πραξικόπημα” και η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού να καταρρεύσει. 

 

Οι αντικομουνιστικές δυνάμεις ενισχύονται με σημαντική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια και το Pathet Λάος με την καθοδήγηση του Kaysone, αποσύρεται στις ανατολικές ορεινές επαρχίες και ενισχύει τις δυνάμεις του στρατολογώντας μέλη των ορεινών φυλών. 

 

 

 

Ο εμφύλιος  δημιούργησε ηθικά διλλήματα στις τάξεις του Βασιλικού Στρατού.

 

Ο Kong Le, επικεφαλής επίλεκτου τάγματος των βασιλικών δυνάμεων, στις 9 Αυγούστου του 1960, κάνει πραξικόπημα, απαιτεί  την αποκατάσταση ως πρωθυπουργού του Souvanna Phouma και την επαναφορά του Λαός  στην απόφαση του για  ουδετερότητα. 

 

 

Η CIA όμως και η  κυβέρνηση της Ταϊλάνδης υποστηρίζουν με όπλα και  μετρητά τον στρατηγό  Phoumi, ο οποίος  το Δεκέμβριο καταλαμβάνει την   Vientiane. Η μάχη για την πόλη ήταν εμπνευσμένη, αλλά μονόπλευρη. 

 

Ο Κονγκ Le και οι  περισσότεροι από τους δημοκράτες πολιτικούς και στρατιωτικούς αποσύρθηκαν στην Κοιλάδα των αμφορέων και ένωσαν τις δυνάμεις τους με το Pathet Λάος.

 

Στις συγκρούσεις που ακολουθούν οι δυνάμεις του Pathet Λάος κερδίζουν, οι βασιλικές ηττώνται, και συγκροτείται ξανά  κυβέρνηση συνασπισμού από  τους ουδετερόφιλους ως βασική δύναμη, το Pathet Λάος και τη Δεξιά.

 

Οι Αμερικάνοι όμως δεν θα αφήσουν να ειρηνεύσει η περιοχή. Έχουν άλλα, ανελέητα σχέδια για την Ινδοκίνα …

 

 

Συνεχίζουμε  το ταξίδι μας πλέοντας  ανάντη τον Μεκόνγκ για δύο ημέρες, από την Λουάνγκ Πραμπάνγκ στο Χουάϊ Χάι στα σύνορα με την Ταϋλάνδη, στο «Χρυσό Τρίγωνο».

 

Σε αυτή τη διαδρομή o Mekong κυλά ανάμεσα σε  υψώματα βουνών και πυκνές ζούγκλες, δημιουργεί αγκαλιές με άσπρη άμμο κι ήρεμα νερά να κολυμπήσεις, νησάκια στηρίγματα για τα καλάμια των ψαράδων, κι άξαφνες δίνες που  στρέφουν απότομα τις μακρόστενες  βάρκες.

 

Εδώ, τα ngeuk, οι ισχυρές φιδίσιες θεότητες του ποταμού εξακολουθούν να υπάρχουν, Ταϊλανδέζοι μοναχοί προσεύχονται, ,  Βιρμανέζοι έμποροι αγοράζουν και  πωλούν, Καμποτζιανοί  ψαράδες απλώνουν τα δίχτυα τους, Λαοτινοί  αγρότες διαλέγουν τη σοδειά τους, οι πλωτές αγορές στο Δέλτα του Βιετνάμ θριαμβεύουν. Η ιστορία   είναι τόσο πλούσια όσο και η λάσπη του ποταμού.

 

Σκαρφαλώνουμε στο Pac Ou ή στόμα του ποταμού με τα πάνω από 3.000 αγάλματα του Βούδα,  που βρίσκονται αποθεμένα  χωρίς σειρά  στις εσοχές του βράχου, μοιραζόμαστε την ηρεμία των  γυναικών που πουλούν φρούτα κάτω από νερόχρωμες ομπρέλες, αποβιβαζόμαστε  στην όχθη ενός χωριού  που μια παρέα πιτσιρίκια γυμνά  μας πιτσιλάνε ανηλεώς, ανακαλύπτουμε το λουλούδι που μοσχομύριζε σαν αγράμπελη σε όλη τα διαδρομή και το λένε Dou Mai, αγοράζουμε εσάρπες και πανιά που πωλούν οι ξακουστές υφάντρες  με τους αργαλειούς στημένους στη σκιά των σπιτιών τους, και τέλος  αφού  κουτσοήπιαμε το ντόπιο ουίσκι  και κουβεντιάσαμε όπως μπορούσαμε με τους ντόπιους, βρήκαμε το καράβι μας  “κουρσεμένο” από τα παιδιά  του  χωριού. Τα καλοπιάσαμε με καραμέλες  και αυτά μας άφησαν να συνεχίσουμε  το ταξίδι μας….

 

 

 

Μπορείτε να βλέπετε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται και στο hashtag #indokina