Καταλήψεις: Θυμήσου το Βερολίνο… Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
Ενα νέο κύμα Αυτοδιαχειριζόμενων Στεκιών και Καταλήψεων ήρθε βαδίζοντας στα χνάρια των Αυτοδιαχειριζόμενων Κοινωνικών Κέντρων της Ευρώπης και… κυρίως του Βερολίνου.
Εκεί, δίπλα στο «Τείχος του Αίσχους», οι διωκόμενοι καταληψίες εκατοντάδων κτηρίων στα 70’s-80’s είναι πλέον ιδιοκτήτες…
Ο δήμος του Βερολίνου έδωσε μάλιστα και στεγαστικά δάνεια σε κάποιους, επί χρόνια, καταληψίες των υποβαθμισμένων περιοχών Kreuzberg, Charlotterburg και Schonenberg για να τα επισκευάσουν και να τα αυτοδιαχειρίζονται.
Παρ' όλα αυτά, πρόσφατα στην Γερμανία, το κράτος προσπάθησε να κλείσει μια από τις παλιότερες καταλήψεις, τη «Rote Flora» στο Αμβούργο.
Χιλιάδες διαδήλωσαν ενάντια στα σχέδια εκκένωσης της κατάληψης του παλιού θεάτρου που είχε μετατραπεί σε αυτοδιαχειριζόμενο πολιτιστικό κέντρο. Συγκρούσεις σημειώθηκαν μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών.
Ανάλογο κύμα δημιουργίας αυτοιδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων - καταλήψεων υπάρχει και στην Ιταλία.
Τους περιγράφει στο τελευταίο της βιβλίο "Φράχτες και Παράθυρα” (Αϊ στο διάολο, ΔΝΤ)" η Ναόμι Κλάιν."Το "Corto Circuito" είναι ένα απο τα πολλά centri sociali της Ιταλίας. Τα κοινωνικά κέντρα είναι εγκαταλειμμένα κτίρια- αποθήκες, εργοστάσια, στρατώνες, σχολεία που καταλήφθηκαν και μεταμορφώθηκαν από τους καταληψίες σε εστίες κουλτούρας και πολιτικής, απαλλαγμένες απο τον έλεγχο τόσο των αγορών όσο και του κράτους. Συμφωνα με τις εκτιμήσεις υπάρχουν 150 κοινωνικά κέντρα στην Ιταλία.
Το παλαιότερο και μεγαλύτερο κοινωνικό κέντρο -το Leoncavallo, στο Μιλάνο- είναι πρακτικά μια αυτάρκης πόλη με εστιατόρια, κήπους, ενα βιβλιοπωλείο, εναν κινηματογράφο, μια στεγασμένη ράμπα scateboard και ένα κλάμπ τόσο μεγάλο ωστε μπόρεσε να φιλοξενήσει τις εμφανίσεις των Public Enemy.
Τα κοινωνικά κέντρα είναι χώροι ανεμελιάς και αντισυμβατικότητας, σε έναν κόσμο που μεσο-αστικοποιείται και ευπρεπίζεται ολοένα και περισσότερο, ενα γεγονός που παρακίνησε την γαλλική εφημερίδα Le Monde να τα χαρακτηρίσει ως “το πολιτιστικό κόσμημα της Ιταλίας”."
