ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

1. Με τον Ερντογάν να διεκδικεί τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα (εξαιρεί προφανώς τις ελληνικές παροικίες σε Ν. Υόρκη, Καναδά . Αυστραλία κλπ) και την χώρα μας να διακηρύσσει διαχρονικά ότι «δεν διεκδικούμε τίποτε» είναι μάλλον προκαθορισμένη η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με το «ταμείο» στο τέλος της ημέρας να είναι «μείον» για εμάς. Γιατί όμως η ελληνική διπλωματία δεν διεκδικεί τίποτε;

α) το casus belli δεν είναι σαφής παραβίαση του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ;

                 β)  το αυτοδιοίκητο των νησιών ΙΜΒΡΟΣ και ΤΕΝΕΔΟΣ δεν προβλεπόταν

                   στη συνθήκη της Λωζάνης;

γ) Η παρουσία κατοχικού τουρκικού στρατού στην Κύπρο δεν παραβιάζει σειρά αποφάσεων του Ο.Η.Ε

δ) Η σταθερή και μακρόχρονη παρουσία τουρκικών ερευνητικών και γεωτρυπικών σκαφών της Τουρκίας στην Κύπρο δεν αποτελεί σαφή παραβίαση των δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας;

ε) Η αποζημίωση των ομογενών από τις καταστροφές στην Κωνσταντινούπολη την γνωστή «νύκτα των κρυστάλλων» ,δεν είναι ακόμη σ’ εκκρεμότητα; Και

στ) οι απροκάλυπτες απειλές κορυφαίων Τούρκων αξιωματούχων εναντίον της χώρας μας είναι συμβατές (ή/και αποδεκτές) με τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ;

2. ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΑΦΕΣ

Για ποιο λόγο άραγε; Να αρχίσουμε να φοβόμαστε για «παραχωρήσεις»; Τι νόημα έχουν, όταν δηλώνουμε (άλλο αν το εννοούμε) ότι για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και τις ΑΟΖ με γειτονικά κράτη αποδεχόμαστε μόνο την ισχύ της Σύμβασης του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας. Η θέση μας (διαμετρικά αντίθετη με της Τουρκίας) ,ότι δεν δεχόμαστε άλλες λύσεις ή διεξόδους, οδηγεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης ή του Αμβούργου ,αφού ουδείς (από εμάς τουλάχιστον) δεν προκρίνει τον πόλεμο για τη λύση οιασδήποτε διαφοράς μας.  Κατά συνέπεια τι να διερευνήσουμε; Το ενδεχόμενο να δεχθεί η Τουρκία τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ  ,όπως προβλέπεται από τη σύμβαση του ΟΗΕ; Μα αν υπήρχε και η παραμικρή πιθανότητα  γι αυτό δεν θα είχαμε φτάσει ένα βήμα από τη σύγκρουση, ούτε θα «έσκαβε» στην Κύπρο η Τουρκία. Γιατί λοιπόν να μην καλέσουμε ευθέως την Τουρκία σε προσφυγή στο Δικαστήριο προκειμένου να εφαρμοστεί ο μοναδικός εν ισχύ κανών διεθνούς Δικαίου για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών; Η επίκληση και μόνο εκ μέρους μας της προσφυγής ενώπιον ενός Διεθνούς δικαστηρίου καθώς και του νομικού, διεθνούς εν ισχύ πλαισίου επίλυσης της όποιας διαφοράς μας με την Τουρκία ,θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον Ερντογάν, ο οποίος (συνεπικουρούμενος από  υψηλόβαθμους και χαμηλόβαθμους αξιωματούχους) διακηρύσσει σε καθημερινή σχεδόν βάση, τις «μαξιμαλιστικές θέσεις»  της Ελλάδας, το «πνίξιμο της Τουρκίας» και την «ασύνορη γαλάζια» πατρίδα του. Επιμένουμε ότι αρκούσε η σταθερά επαναλαμβανόμενη και μόνο φράση: Καλούμε την Τουρκία να προσέλθει ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, θα αφόπλιζε urbi et orbi τον νεοθωμανικό λόγο και την πρακτική των γειτόνων μας,  που όχι μόνο έρχονται σε αντίθεση με τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ ,αλλά παραπέμπουν σε εποχές και πρακτικές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που εφάρμοσε μακρόχρονα μια πολιτική δια «πυρός και σιδήρου» με καταστροφές, λεηλασίες, εγκλήματα πολέμου και κυρίως γενοκτονίες (αλλοθρήσκων) υπηκόων της.

Βέβαια αυτό καθ’ αυτό το «Μπλα-Μπλά» των διερευνητικών δεν αποτελεί κίνδυνο, άμεσο τουλάχιστον ούτε κανείς ζημιώθηκε από διαλόγους και διπλωματικού τύπου συζητήσεις.

Αλλά η χώρα μας, θα μπορούσε με μια και μόνο – σταθερά επαναλαμβανόμενη – φράση να εξουδετερώσει την ισχυρή τουρκική προπαγάνδα: καλούμε την Τουρκία να λύσουμε την διαφορά οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στη βάση του Διεθνούς Δικαίου ενώπιον του αρμοδίου Διεθνούς Δικαστηρίου. Τίποτε άλλο. Αν δεν δεχόταν, η Τουρκία θα ήταν «στριμωγμένη» από την άρνησή της να εφαρμόσει το ισχύον Διεθνές Δίκαιο . Βέβαια το γεγονός της κρίσης από ένα δικαστήριο ,κυριαρχικών – κατά το ισχύον Διεθνές Δίκαιο- δικαιωμάτων μας, ενέχει και κινδύνους . Αφού όμως ουδείς επιθυμεί πολεμική σύγκρουση, που λόγω προαιώνιων   «διαφορών» θα επεκταθεί σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά, με τρομακτικές πιθανόν απώλειες σ’ έμψυχο προσωπικό και άψυχο υλικό, το «ρίσκο» μη πλήρους αποδοχής της ελληνικής θέσης είναι το αντίτιμο του «μη πόλεμος» . Άλλωστε οι τριβές, οι διαφορές, οι εντάσεις και συνακόλουθα η κούρσα των εξοπλισμών μ’ αιματηρές οικονομίες του ελληνικού λαού θα πρέπει κάποτε να τελειώνουν. Θα πρέπει τέλος να συνυπολογιστεί το ότι ο χρόνος στα εθνικά θέματα δεν λειτουργεί υπέρ μας, με βάση την κλιμάκωση των προκλήσεων και την συνεχώς επικαιροποιούμενη λίστα των Τουρκικών αιτημάτων. Απτή απόδειξη η κατιούσα του Ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, σ’ αντίθεση με την Μουσουλμανική κοινότητα της Θράκης.

Να μην ξεχνάμε και την αρνητική πορεία βέβαια του άλλου μεγάλου θέματος του Κυπριακού.

3. Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Όταν ο Ερντογάν διακηρύσσει ότι είναι προσχηματική η επίκληση του διαλόγου από την Ελλάδα, γιατί δεν απαντάει το ελληνικό ΥΠΕΞ; Και καλά το ελληνικό ΥΠΕΞ, ο τότε (2016) ΥΠΕΞ του ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν απαντάει με ποιανού ευθύνη διεκόπησαν οι διερευνητικές συνομιλίες; Στρουθοκαμηλισμός και εδώ;

4. Όλα αυτά κτυπούν ηχηρό καμπανάκι κινδύνου. Προσωπικά βέβαια έχουμε υποστηρίξει ακόμη και το σενάριο της ομοσπονδίας όσο και αν ηχεί πρόωρο, και της αποφυγής κατά συνέπεια δαπανηρών εξοπλισμών. Άρα δεν θα βλέπαμε a priori αρνητικά κάποιου είδους συμβιβασμό με τους γείτονες. Μ’ έναν όρο όμως. Να γίνει δημόσια, στο άπλετο φώς και όχι υπόγεια και με πιέσεις ισχυρών φίλων (του Ερντογάν βέβαια) . Να γίνει με δική μας πρωτοβουλία και όχι «συρόμενοι» και με πατριωτικές κορώνες. Ο λαός δεν είναι πρόβατα και όσες φορές «πλήρωσε» ακριβά ο ελληνισμός, αυτό έγινε από το έλλειμμα ηγεσίας και μόνο. Όλα τα άλλα περί εγκατάλειψής μας δήθεν  από φίλους και συμμάχους είναι έωλα , παντελώς αβάσιμα αν όχι και  φαιδρά. Μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν φιλίες αλλά συμφέροντα. Ας δούμε λοιπόν αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον του λαού μας. Σύγκρουση μέχρι τέλους ή Διεθνές Δικαστήριο; Σύγκρουση ή συμβιβαστική λύση; Ούτε διερευνητικές, ούτε τεχνικά κλιμάκια, ούτε πατριωτικές κορώνες, ούτε «βοήθεια» από «φίλους». Ας σταθούμε επιτέλους στα «πόδια μας» θαρσείν χρή, άλλως θα ακουστεί  το αιδώς Αργείοι ,αλλά φοβόμαστε ότι τότε θα είναι αργά, ίσως πολύ αργά.

                                              Αθήνα 29-9-2020

                                  Ιωάννα Π.Λαχανά και Συνεργάτες