Μπάρα προσβασιμότητας για ΑμεΑ
ΤΟΥΡΚΙΑ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΛΛΑΔΑ: ΟΥΤΕ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΟΥΤΕ ΠΟΛΕΜΟΣ
ΟΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΒΥΘΟ , ΟΙ ΛΑΟΊ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΕΙΡΗΝΙΚΑ
Η Ελληνοτουρκική διαμάχη που εντάθηκε τους τελευταίους μήνες για τις ΑΟΖ δεν έχει να κάνει με «εθνικά» συμφέροντα. Είτε οι κυβερνήσεις μας βγάζουν τις φρεγάτες για πολεμικές ασκήσεις στη Μεσόγειο, είτε κάθονται γύρω από τραπέζια συνομιλιών, ένα είναι το σίγουρο. Ότι ο ανταγωνισμός τους για τον έλεγχο των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου παραμένει εξίσου επικίνδυνη απειλή τόσο για την ειρήνη όσο και για το περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο το «ενδιαφέρον» των μεγάλων δυνάμεων για διαμεσολάβηση , η διπλωματική και στρατιωτική τους ανάμειξη.
Τη στιγμή που οι κυβερνήσεις Τουρκίας , Κύπρου, Ελλάδας συμμετέχουν σε «διεθνείς διασκέψεις» για την κλιματική αλλαγή με έναν από τους κύριους στόχους να είναι η μείωση των εκπομπών CO2, την ίδια στιγμή ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή, δυναμιτίζοντας την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο. Πίσω από αυτήν υποκριτική στάση και των τριών κυβερνήσεων κρύβονται και τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών.
Οι εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, όχι μόνο δε θα φέρουν ευημερία στις χώρες που θα εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα, αντίθετα θα οδηγήσουν σε ακόμη πιο γοργούς ρυθμούς την περιβαλλοντική καταστροφή, σε ακόμη γρηγορότερη αύξηση των έντονων φαινομένων που απειλούν τον πλανήτη, σε μεγαλύτερη απειλή κατά της βιοποικιλότητας και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής.
Σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα, για να διατηρηθεί η αύξηση τ ης θερμοκρασίας του πλανήτη κάτω από τους 1,5 βαθμούς κελσίου πρέπει να μειωθούν οι εκπομπές CO2 στο μισό μέχρι το 2030. Οι εξορύξεις νέων κοιτασμάτων για τις οποίες οι χώρες μας ανταγωνίζονται κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Δεν υπάρχει καμία αντικειμενική ανάγκη εύρεσης νέων αποθεμάτων, ούτε και εξάντλησης των ήδη γνωστών. Η κάλυψη των διαρκώς αυξανόμενων ενεργειακών αναγκών που χρησιμοποιείται ως άλλοθι, δεν αφορά τον κόσμο ο οποίος πληρώνει το ρεύμα όλο και ακριβότερα, αλλά τους μεγάλους επενδυτές/ επιχειρήσεις, που είναι και οι μεγάλοι καταναλωτές. Αντίθετα, η μείωση της κατανάλωσης είναι όχι μόνο επιβεβλημένη για τη σωτηρία του πλανήτη αλλά και απολύτως εφικτή.
Το κόστος του ξέφρενου ανταγωνισμού για τον έλεγχο της Αν. Μεσογείου το πληρώνουν οι λαοί και το περιβάλλον:
Οι λαοί δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από αυτούς τους ανταγωνισμούς, ούτε και να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας.
Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά, σε ενα περιβάλλον που, αν εμποδίσουμε τη λεηλασία του και το σεβαστούμε, μπορεί να εξασφαλίσει ευημερία σε όλους τους ανθρώπους και τα πλάσματα του πλανήτη.