Κι έτσι περιηγηθήκαμε τρεις ημέρες στο Ανγκόρ, βαδίζοντας σε τόπους πιο πολύ παραμυθένιους παρά πραγματικούς, περνώντας κάτω από τεράστιες πύλες με ευγενικά πρόσωπα θεών, διασχίζοντας τάφρους ίσες με μεγάλα ποτάμια, τρομάζοντας τους φρουρούς των γεφυρών, ανταποδίδοντας το χαμόγελο των ουράνιων νυμφών, σκαρφαλώνοντας στα ύψη των ναών, αιωρούμενοι, ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, “κερδίζοντας τον χαμένο χρόνο” περίπου οκτώ αιώνων και τελικά περνώντας… Θαύμα!
Ημέρα 6η του ταξιδιού
15 – 11 – 2016
Για το ταξίδι μας γράφει η Ζέλα Φυκούρα
Αρχισυνταξία: Βιβή Συργκάνη
Επιμέλεια: Το παιδί για όλες τις δουλειές Ανδρέας Ρουμελιώτης
Τους χάρτες σχεδίασε η Κατερίνα Βανταράκη
Αυτό ήταν το ταξίδι μας (χάρτες)
Συνεχίζουμε στην Σιέμ Ρεπ και θαυμάζουμε τους αρχαίους ναούς του Αγκόρ.
Από εκεί περνάμε στο Λάος και ανεβαίνουμε με ποταμόπλοιο, ταχύπλοα, κανό και πολύωρες πεζοπορίες τον Μεκόνγκ, μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο (στα σύνορα Λάος – Βιρμανίας – Βιετνάμ), στο κέντρο του οπίου και της ηρωίνης.
Πάμε!
To μεγάλο αφιέρωμα του enallaktikos.gr δημοσιεύεται σε συνέχειες κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή μετά τις 22:00.
Έκτο: Δεν αξίζει να πεθάνεις πριν διασχίσεις αυτά τα υδάτινα σύνορα [ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ]
Έβδομο: Μπήκαμε στο “εργοστάσιο παραγωγής Θανάτου” στην đau khổ này, την “πόλη που υποφέρει” [ΦΩΤΟ – ΒΙΝΤΕΟ]
Ένατο: Ανγκόρ, το θαύμα! Η μεγαλειώδης Ακρόπολη μέσα στη ζούγκλα! [photos]
Διαβάστε ακόμη:
Μπορείτε να βλέπετε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται και στο hashtag #indokina
15/11/2016
Bantey Kdei με τις ουράνιες χορεύτριες και τις θέαινες
Αρχή 13ου αιώνα, επί Jayavarman VII
Δεν βρέθηκε η αναθηματική πλάκα, αλλά θεωρείται πιθανόν ότι ο ναός ήταν αφιερωμένος στον Βούδα, ο οποίος ως σήμερα λατρεύεται εκεί.
Μια μοναχή με ξυρισμένο κεφάλι, συντηρεί το χώρο.
Μου τύλιξε στο χέρι ένα βραχιολάκι με δύο κλωστές – δύο ευχές, μια κίτρινη μια κόκκινη.
Ακόμη το φοράω.
Ναός μικρού μεγέθους, για τα δικά τους δεδομένα, αλλά πολύ όμορφος, χρησιμοποιήθηκε σαν μοντέλο για την κατασκευή των επόμενων ναών.
Εκεί πρωτοείδαμε, στις συνεχόμενες χορογραφίες που αλαφραίνουν το βάρος των τοίχων, τα εύκαμπτα μέλη, τις πλαστικές κινήσεις, το κέφι και την κατεργαριά των apsara.
Εκεί επίσης συναντήσαμε, μαγεμένους να παραμείνουν στην ίδια στάση, για αιώνες, τις πανέμορφες devatas, θέαινες, ευγενείς οικοδέσποινες σε όλους τους ναούς και τους φύλακες σπαθοφόρους.
Το βράδυ γιορτάσαμε γενέθλια, βρεγμένα με κρασί Σικινιώτικο, του Μάναλη, στην ταράτσα του ξενοδοχείου.
Δώδεκα μπουκάλες κουβάλησε και δύο τσίπουρα.
Καταλαβαίνετε…
Ημέρα 7η του ταξιδιού
16/11/2016
Kbal Spean ή το ποτάμι με τα χίλια Linga
Στην έξοδο του ξενοδοχείου, η παρέα προσανατολίζεται, διαφωνώντας.
Από το πρωί πήραμε τους δρόμους, για να επισκεφθούμε έναν απο τους πιo ιερούς χώρους στην Καμπότζη, που ξεκίνησε να λειτουργεί τον 11ο αιώνα το Kbal Spean, ή όπως αλλιώς λέγεται, το ποτάμι με τα χίλια Linga (πέη).
Προφανώς υπήρχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέαμα…
Προσπεράσαμε χωριά και κατοικίες, μια πολύ όμορφη ύπαιθρο και πριν ανεβούμε στα ύψη του Kbal Spean, λιγότερο από μια ώρα ανέβασμα, είπαμε να πιούμε το καφεδάκι μας στο καφενεδάκι στην είσοδο.
Το οποίο εκτός από δυνατό καφέ, προσέφερε στιγμές χαλάρωσης σε αιώρες, στον σκιασμένο από κουτάκια αναψυκτικών χώρο του.
Είπα να ακολουθήσω το παράδειγμα του οδηγού του τουκ-τουκ και να αράξω στην αιώρα, αλλά νίκησε το φιλοπερίεργο πνεύμα μου, τον οκνηρό εαυτό μου, και πήρα μαζί με τους άλλους την ανηφόρα.
Οι οποίοι εφοδιάστηκαν και με καρπούς καρύδας για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα μεταλλικά στοιχεία για την ανάβαση…
Αφού θαυμάσαμε την πλούσια χλωρίδα και πανίδα της περιοχής, περάσαμε δύσκολα μονοπάτια και αγριεμένα ποτάμια, φτάσαμε στο Kbal Spean που μας περίμενε ευθυτενής ο οδηγός μας.
Οποία απογοήτευσις.
Τα χίλια Linga ήταν ανάγλυφα στην κοίτη του ποταμού και ελάχιστα διακρίνονταν.
Όπως και οι χαραγμένες στους λείους βράχους του ποταμού, άλλες παραστάσεις του Σίβα με την Ούμα, πάνω στον ταύρο Νάντι και του Βισνού με την Λάκσμι και τον Βράχμα πάνω στο μυθικό φίδι με κεφαλή γυναίκας, την Αμάντα.
Το νερό του ποταμού, που καθαγιάζεται από την επαφή του με τα Linga, έχει την ίδια ιερότητα με τον Γάγγη για τους Ινδουιστές της Καμπότζης, που επισκέπτονται το χώρο για προσκύνημα και εξαγνισμό.
Ο Σίβα, ο άγγελος της καταστροφής, που συνθλίβει τις αμαρτωλές πόλεις, έχει την δυνατότητα να αποκαθάρει τις αμαρτίες των πιστών, μέσα από ένα νέο “βάφτισμα” στα αγιασμένα νερά.
Είναι μια σχέση εναπόθεσης του εαυτού, που ομολογείται στις προσευχές, στην αρχαία σανσκριτική γλώσσα.
Όμως, ο γνωστός αμαρτωλός της παρέας, την ομολογεί με ξεφωνητά.. και η παρέα το γλεντάει.
Banteay Srei ο ναός των ταπεινών
Μια παρέα εξόχως πειθαρχημένη…
Ο ναός χτίστηκε στα μέσα του 10ου αιώνα από δύο αδελφούς Βραχμάνους τους Yajnavaraha και Vishnukumara.
Κατασκευάσθηκε σε μικρό μέγεθος, για να μην προσβάλλει και να μην προκαλέσει το φθόνο του βασιλιά.
Είναι ένας ναός κέντημα.
Δεν υπάρχει επιφάνεια που να μην έχει στολιστεί με τα πιο εκλεπτυσμένα ανάγλυφα που είδαμε στο Ανγκόρ, χαραγμένα σε μια ροδόχρωμη πέτρα ειδικά διαλεγμένη, να εκπέμπει το φως.
Οι μυθολογικές σκηνές στα αετώματα, οι φρουροί και οι πυργωμένες κορυφές των τριών αδύτων, οι βιβλιοθήκες παράπλευρα στην αλέα εισόδου, είναι όλα σκεπασμένα με ένα πλούσιο φύλλωμα από παραστάσεις.
Με μια προσεκτικά επιλεγμένη προοπτική, οι πύλες, που σταδιακά μειώνεται το ύψος τους όσο προχωράς προς το τέμπλο, σου δημιουργούν την αίσθηση μιας δύσκολης, μακριάς και εσωστρεφούς πορείας.
Προσομοίωση της πορείας του πιστού προς τον Σίβα, τιμώμενο θεό στο Banteay Srei.
Αυτός ο ναός σε θέλγει, νιώθεις γαλήνη και αρμονία, θέλεις να μείνεις με τα μάτια κλειστά ακουμπώντας στον ζεστό τοίχο, να ακούς σουρσίματα φύλλων και σταλάγματα νερού.
Να αδειάσεις, να ξαναγεννηθείς.
Το ίδιο ήρεμη και φωτεινή είναι και η λιμνούλα που αντικατοπτρίζεται ο ναός και η φύση που τον περιβάλλει.
Κατέγραφα τα ονόματα των ψηλόκορμων δένδρων.
Την Carallia brachiata την ριζοφόρα, που φτάνει τα 20 μέτρα ύψος και μια τελείως ασιατική ελιά, την chambak rvigiamalayana olive 15 μέτρα ψηλή.
Αναρωτιέμαι αν τρώγονται οι καρποί της και πώς μαζεύονται από εκεί επάνω…
Στον ίδιο χώρο με το ναό, λίγο πιο πέρα, βουβάλια βόσκουν σε ρυζοχώραφα ανθισμένα, οι γυναίκες που σκουπίζουν τον ναό ξεκουράζονται παραμένοντας ολότελα σκεπασμένες, για να μην σκοτεινιάσει ο ήλιος την χλωμή επιδερμίδα τους κι ο Μανώλης, ο καλύτερος φωτογράφος της παρέας, στον οποίο οφείλουμε μερικές από τις πιο όμορφες κι ενδιαφέρουσες φωτογραφίες της εκδρομής, χαμογελά ευχαριστημένος.
Preah Khan το Ιερό ξίφος
Αυτόν τoν μεγάλο ναό, έκτισε ο Jayavarman VII για να τιμήσει τους γονείς του, το 1.191 μχ.
Εδώ τιμάται ο Lokeshvara, o Μποντισάτβα της συμπόνιας, με τη μορφή του πατέρα του Jayavarman.
Ο ναός ήταν ταυτόχρονα διοικητικό κέντρο και πανεπιστήμιο.
Στην αναθηματική πλάκα στο Preah Khan αναφέρεται:
«όταν ένας άντρας χάσει τα παιδιά του ή τις γυναίκες του, ανεξάρτητα από πόσο βαθιά θα πονέσει, εφ’
