Εργασιακά δικαιώματα, νεράιδες και ξεμάτιασμα στην Ελλάδα του 2018 | Της Τίνας Ντάρμα
Πάντα εκεί.. στο σημείο που έκανα την απλή διαπίστωση, ότι ΝΑΙ εδώ είναι ο πάτος..! Ο Θεός μου έκανε πλάκα και μου έστελνε για μελέτη και συμμόρφωση, ένα μεγαλοπρεπή απόπατο. Έχω γενέθλια σε λίγες μέρες, (μαζί με μία μικρή κρίση ηλικίας και ταυτότητας) τύπου: Ποια είμαι; Τι κάνω εδώ; Τι είναι η ζωή; Τι είναι ο θάνατος; Τι θα φάω το βράδυ; Πότε θα πληρώσω το κινητό μου; Τι ωραία μέρα είναι αυτή; Ποιός μαλάκας κορνάρει;
Δουλεύω συνεχόμενα 20 χρόνια (+2 καλοκαίρια από τα 16) πότε θα πάρω σύνταξη; Κάπου εκεί εμφανίζετε ο Αυτιάς με μία βερμούδα, σαγιονάρες και ψαροντούφεκο, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει ΠΟΤΕ. Ορθά κοφτά ΠΟΤΕ! Και πάλι ξανά, οι ερωτήσεις της συνοδοιπόρου του Νέμο, Ντόρι.. Ποιά είμαι; Που πάω; Ποιος μαλάκας κορνάρει; Aristera ή ΔΕΞΙΑ; Etc.
Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι από τα φοιτητικά μου χρόνια (και 2 καλοκαίρια από το λύκειο) η μοναδική μου σταθερά μέχρι σήμερα, ήταν ότι πάντα δούλευα. Η γεμάτη επιτυχίες καριέρα μου, στα κάλαντα, τελείωσε σχεδόν στα 11, λόγω σκηνικής παρουσίας (είχα φτάσει 1.70 ύψος οι περισσότεροι θα νόμιζαν ότι είμαι η ενήλικας, που συνοδεύει τα παιδιά να πουν τα κάλαντα, ντρεπόμουν και έτσι αποφάσισα να βγω από την αγορά νωρίς).
Συνολικά από τα τελευταία 20 χρόνια (άντε χωρίς τα δύο καλοκαίρια.. που δούλευα στο λύκειο, κρυφά από τους γονείς μου) έχω μετρήσει περίπου 40 δουλειές σε διαφορετικά σημεία της Αθήνας και της ευρύτερης περιφέρειας, κάποιες φορές με ένσημα και κάποιες όχι, κάποιες με μεγάλες χαρές και μαθήματα ζωής και άλλες πάλι όχι. Κάποιες θα τις ξανάκανα 1000 φορές, μόνο για το fun και κάποιες δεν θα τις επαναλάμβανα πάλι, ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου.
Αφεντικά καλά, αφεντικά κακά, αφεντικά φίλοι, αφεντικά τρελοί, αφεντικά και αυθεντικά, αφεντικά σκυλιά και δούλοι, αφεντικά έχουν μόνο τα σκυλιά, αφεντικά στη φυλακή, ακόμα και αφεντικά σαγανάκι με μπάμιες. Δύο όμως είναι τα κεντρικότερα συμπεράσματα που έχω βγει από αυτή μου τη πορεία, γνωστή και ως: ΠΟΤΕ δεν είχα γκόμενο, για αφεντικό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1
Αν δε σε κάνει χαρούμενο ΦΥΓΕ, ρε φίλος. Απλό, λυτό και απέριττο. Πριν το κάνεις όμως, θυμήσου τι αφήνεις πίσω (2-3 φίλους που μπορεί να έκανες και που για Χ λόγους και λογαριασμούς που περιμένουν, δεν μπορούν να αφήσουν μία δουλειά, που τους κάνει δυστυχισμένους)και κάνε ψιλοχαμούλι. Όχι φεύγεις και άφησε πίσω σου συντρίμμια, (γιατί αυτό δεν θα ήταν τίμιο στα όνειρα και τη προσωπικότητα σου..ολοκλήρωσε οποιαδήποτε δουλειά σου έχει ανατεθεί και μετά YOLO). Tύπου: Αφεντικούλι μου κάνεις μπούλινγκ.. γιατί απλά έχεις τη δύναμη? Σου κάνω καθρεφτάκι και αν μπορείς μόνο με ρομπότ, χωρίς καμία προσωπικότητα, θα μείνεις μόνος και η ομάδα σου.. έχει αποτύχει ήδη. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη, όχι ας το τρελό στη τρέλα του. Οι μόνες ομάδες, που έχουν πιθανότητα επιτυχίας, είναι οι αγαπημένες ομάδες(ακόμα και όταν αποτελούνται από εντελώς ετερόκλητους ανθρώπους, ακόμα και με τελείως διαφορετικές προσωπικότητες μεταξύ τους).
Υπάρχει και ο Μποτρίνη βέβαια, που βρίζει επάνω από κατσαρόλες με τηγανιτές-κάμερες, για ένα καλό αποτέλεσμα.. Ο Μποτρίνη όμως, μπορεί να βρίζει και την ώρα.. που κάνει σεξ!Sorry για τα Μισελέν σου φίλε, αλλά εγώ όταν μαγειρεύω και όταν κάνω αγαπούλες, δεν βρίζω (αυτός μπορεί να νομίζει ότι έχει γίνει τρακάρισμα και βρίζει ή ότι ο διαιτητής δίνει πληρωμένο πέναλτι, ενώ απλά κάνει σεξ ή έναν γαμώ-μουσακά). Δε θα γίνουμε όλοι ίδιοι και εγώ από την άλλη, δεν θα έτρωγα ποτέ ένα φαγητό, όπου οι μάγειρες βρίζουν και κλαίνε, επάνω από τις κατσαρόλες!
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δυστυχώς, έχουν μπερδέψει τη δουλοπρέπεια με τη δουλειά. Γιατί όταν φωνάζεις καθημερινά, στον άνθρωπο, που πρέπει να συνεργαστείς και να εμπιστευτείς τον χαζεύεις και τον καίς. Ακόμα και γκόμενος σου να ήταν, ισχύει το ίδιο. Θα γίνεις μία φορά κα.Κοκοβίκου,2η φορά, ίσως και 3η ,τη 4η όμως θα σου πει: ΑΝΤΕ Γ@Μ!ΣΟΥ Αντωνάκη μου. Και μη ξεχάσεις ποτέ, ακόμα και από μέσα του να το πει ο εργαζόμενος ή ομάδα σου, θα έχετε όλοι αυτό-δηλητηριαστεί και αποτύχει τελικά δυστυχώς, πριν καν ξεκινήσετε ήδη. Θέλεις να είσαι σε μια αποτυχημένη ομάδα? Φύγε, σου λέω, τι δουλειά έχεις εσύ με αυτούς;
Έχοντας πάντα στο μυαλό σου, ότι ακόμα και από τις πιο ταπεινές δουλειές μαθαίνεις, ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ το μοναδικό σου στυλ. Ναι αγαπημένοι μου, μπορώ να μεταφέρω καφέδες να μιλάω στο τηλέφωνο, και να στέλνω 10 mail ταυτόχρονα, αλλά αν την ώρα που το κάνω αυτό, αφεντικούλι μου ρίχνεις και ένα άντε στο διάολο, μαζί με δύο τρικλοποδιές, με πολύ και βαθιά αγάπη..άντε και στην ευχή του Θεού, εσύ πρώτος. Και στη τελική εσύ πας για τα πολλά, από τη δική μου απόδοση και εγώ για τα βασικά μου και ούτε, ε δε θα γίνω και σατανίστρια, επειδή εσύ απλά είσαι ανεκπαίδευτος και ούτε το δικό σου συμφέρον, δε μπορείς να δεις πια.
Γιατί έχω δει πολλούς τυφλούς να βλέπουν, καλύτερα, από εσένα εδώ και καιρό, από τους αυλοκόλακες, ναι-ναίδες και γες-Σερ έχασες τη καθαρή οπτική σου και σύντομα θα χάσεις και τα λεφτά σου, εξ αιτίας του ανυπερβλήτου εγωισμού σου. GO GO GO αγάπη μου και μη κοιτάξεις πίσω, καλύτερα να πλένεις πιάτα στην Ανάφη με μια αγαπημένη ομάδα, παρά αυτό το θέατρο του παραλόγου, για να γελάει ο βασιλιάς με τους Entertainments. Αν ήσουν, διασκεδαστής και άνθρωπος του γλεντιού, θα σου έβαζε και βαρέα ανθυγιεινά-βραδινά διπλά ένσημα. Εσύ όμως δε σπούδαζες, για να γίνεις κωμικός, αν το ήθελες αυτό, θα ήσουν στο Εθνικό Θέατρο με μεγάλη και αξιοζήλευτη καριέρα, δεν πάμε για το Όσκαρ όμως και το αφεντικούλι θέλει πάμπερινγκ, ερμηνείες για EMMY και ηθοποιούς.Not your problem.. τα είπαμε!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2
Δε μπορείς να παραπονεθείς για τίποτα από τα παραπάνω, αν δεν είσαι ο πρώτος που δουλεύει, για να δώσει το παράδειγμα και στην υπόλοιπη ομάδα. Αυτό περιλαμβάνει το να είσαι τυπικός στις υποχρεώσεις σου, στις όποιες ώρες καλείσαι να δουλέψεις, αλλά κυρίως ευγενικός με συνεργάτες και συναδέρφους ανεξαρτήτως ηλικίας, θέσης και φύλλου. Να σημειώσω κάπου εδώ ότι έχω δει συναδέρφους, που στη προσπάθεια τους να μην έρθουν σε ρήξη, με οτιδήποτε και οποιονδήποτε, προτιμούν να παριστάνουν ότι δουλεύουν ή και ακόμα χειρότερα να κλείνονται στο καβούκι τους με στεναχώρια-φωνές και στη συνέχεια κατάθλιψη. Μου έχει συμβεί, αγαπημένη συνάδερφος στην ηλικία της μητέρας μου, να πρέπει να με απολύσει και να γελάει. Τη κοιτάω στα μάτια και τη ρωτώ: Είναι δυνατόν να γελάς με αυτό που συμβαίνει; Δε μου απάντησε.
Την επόμενη τελευταία μου μέρα στη δουλειά, περνάω πάλι από το γραφείο της και μου λέει Τίνα Τίνα! Έλα, της λέω εγώ, μου ανοίγει μία πλαστική σακουλίτσα, από φαρμακείο και μου δείχνει ηρεμιστικά .. μου λέει, να ρε Τίνα για αυτό γελάω. Με πέθανε. Χίλιες φορές να μη την είχα ρωτήσει ποτέ, είπα από μέσα μου και πήγα να βάλω τα κλάματα, αλλά μετά απλά την αγκάλιασα και για πρώτη φορά μπορώ να πω, ένιωσα ότι επικοινωνήσαμε και κοιταχτήκαμε στα μάτια, της βγάζω το καπέλο για αυτή της τη παραδοχή. Θα μπορούσε να μη πει τίποτα και εγώ να συνεχίσω να πιστεύω ότι απλά, είναι σκληρή σαν άνθρωπος. Το ότι με επέλεξε, έστω και στιγμιαία για να μοιραστεί την αλήθεια της, σε αυτό που ζούσαμε..με έκανε για πάντα φίλη της και ας μη δουλεύουμε πια μαζί.
Μίλα με αλήθειες λοιπόν, ακόμα και τη τελευταία στιγμή που το πλοίο βυθίζετε, θέλεις να κλάψεις, κλάψε αν είναι η αλήθεια σου. Θέλεις να φωνάξεις, φώναξε αλλά κάνε το με στυλ. Μη γίνεις ίδιος με αυτούς, φώναξε όταν και όποτε πρέπει, με την αλήθεια σου. Έχω βαρεθεί να βλέπω αυτόν που δουλεύει λιγότερο και βγάζει τα περισσότερα, να φωνάζει για το ψέμα του και τις συμφορές της ζωής. Το ψάρι βρωμάει από κεφάλι και δε μπορεί αγαπημένε μου αρχισυντάκτη, να φταίει ΠΑΝΤΑ η καθαρίστρια, ο πιτσιρικάς.. που πας να κάψεις (διάνυα στα 23 του), ο μαλλιάς(που είναι always cool) και αυτός με τα πολλά σκουλαρίκια(που κάνει υπερωρίες ανασφάλιστος) , έλεος κάπου μεγαλώσαμε.
Και κάπως έτσι, αποφάσισα να μη κάνω γενέθλια φέτος.
Just kidding..! Φέτος, θα σβήσω οπωσδήποτε μία τούρτα. Χωρίς να αλλάξω το πρόγραμμά μου για τίποτα, γιατί έχω τη χαρά να είμαι ήδη με αυτούς που αγαπώ! Έχω αποδεχτεί, ότι τελικά εγώ είμαι το party και ότι η ζωή, είναι πολύ μικρή..για να είναι θλιβερή (έχεις -δεν έχεις χρήματα)!.
