Ένα από τα πολλά στερεότυπα, τα οποία κυριαρχούν για την περίοδο του καλοκαιριού, είναι αφενός μεν η αίσθηση ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις, αφετέρου δε, ότι η οποιαδήποτε συζήτηση περί πολιτικής, με μια έστω σχετικά αξιοπρεπή αναφορά, δεν έχει κανένα νόημα να πραγματοποιείται.
Και αν το πρώτο σκέλος του στερεοτύπου έρχεται η ίδια η πραγματικότητα να το αναιρέσει , το δεύτερο σκέλος ή μάλλον η αλήθεια ή όχι του δευτέρου σκέλους, επαφίεται σε όλους αυτούς που ασχολούνται με τον δημόσιο βίο να το αναιρέσουν.
Χωρίς να βιώνω καλοκαιρινές ψευδαισθήσεις λόγω καύσωνα, θα προσπαθήσω σε αυτές τις λίγες γραμμές να ανιχνεύσω την δυνατότητα που έχουμε συλλογικά, ως πολιτικά κόμματα και ως κοινωνία, να επαναφέρουμε την Πολιτική , ως έννοια ιδεολογικής και προγραμματικής αντιπαράθεσης, στο τραπέζι του δημοσίου διαλόγου.
Αν αναζητήσει κάποιος τις απαντήσεις για την σχέση Κοινωνίας και Πολιτικής , στο τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα , είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα απογοητευτεί, αφού το πρώτο εξαγώγιμο συμπέρασμα από την εκλογική αναμέτρηση είναι ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας επέλεξε, το πολιτικό αυτό κόμμα που απάντησε πιο πειστικά, όχι στις τυχόν προγραμματικές αιτιάσεις της κοινωνίας.
Απεναντίας επιβραβεύτηκε ένα πολιτικό κόμμα που έπεισε περισσότερο στην πλειοδοσία παροχών και στην υπόσχεση μιας σχεδόν μεταφυσικής νηνεμίας, που έχει στον πυρήνα της την λατρεία του επιδόματος και την παράλογη λογική της ήσσονος προσπάθειας που φαίνεται ότι διαπερνάει ένα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι των νέων , ιδιαίτερα των νέων.
Ένα πρώτο παράδειγμα επαναφοράς της πολιτικής στο επίκεντρο , αποτελεί το κίνημα ενάντια στην χυδαία εκμετάλλευση της παραλίας , το οποίο στο όνομα της επανατοποθέτησης της παραλίας ως δημοσίου χώρου, φαίνεται ότι θέτει και ευρύτερα ζητήματα στον πολιτικό διάλογο, όπως ο σεβασμός στους νόμους, η αξιοκρατία. Τονίζοντας παράλληλα, και την ερμαφρόδιτη σχέση ανάμεσα σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες από την μία πλευρά και την πολιτική εξουσία από την άλλη. Tα ζητήματα αυτά αν και θίγονται σε πρωτόλειο επίπεδο δεν θα πρέπει να φεύγουν από τον πυρήνα της ανάλυσης μας, αφού μετά από χρόνια από κινηματικής ανομβρίας, φαίνεται ότι γεννιέται σιγά σιγά ένα μοντέλο πολιτικής διεκδίκησης από τα κάτω. Ένα μοντέλο διεκδίκησης που προσπαθεί να θέσει στο επίκεντρο των κοινωνικών διεκδικήσεων έννοιες όπως ο δημόσιος χώρος , ειδικά σε μια περίοδο όπου τα ζητήματα περιβάλλοντος και εργαλειοποίησης των κοινών αγαθών είναι στην πρώτη γραμμή όχι μόνο της επικαιρότητας αλλά και των πολιτικών προταγμάτων της αριστεράς αλλά και το αυτό-προσδιοριζόμενου ως προοδευτικού κέντρου .
Το ενδιαφέρον με το εν εξελίξει κίνημα επαναοικειοποιήσης της παραλίας δεν έγκειται μονοδιάστατα στο αν η κοινωνία θα αποκομίσει πρακτικά οφέλη όσον αναφορά την πρόσβαση στο παραλιακό μέτωπο, αλλά για το αν θα αποτελέσει και την καλλιεργητική ουσία ή την μαγιά η οποία θα οδηγήσει και στην επαναφορά στον δημόσιο διάλογο κοινωνικών διεκδικήσεων που αποτελούσαν είτε τοτέμ της αριστεράς ή επιθεωρησιακό νούμερο για την συντήρηση. Το αν οι κοινωνικές αυτές διεκδικήσεις θα καταλήξουν προϊόν εργαλειοποίησης από την κομματική γραφειοκρατία της κατά επίφαση αριστερά ή θα αποτελέσουν τον ακηδεμόνευτο μηχανισμό που θα επαναφορτίσει κοινωνικά και ιστορικά την αριστερά στην πατρίδα μας, θα αποτελέσει και το βασικό επίδικο για την ύπαρξη ή όχι μιας κοινωνικής και κατά επέκταση πολιτικής αντιπολίτευσης.
