Στα 16 είπε στους γονείς της ότι είναι κορίτσι, την έκλεισαν σε ίδρυμα και της έβαζαν κρυφά τα φάρμακα στο φαγητό.
Στα 20 έμενε σε παγκάκια στην Αθήνα.
Στα 25 επέστρεψε στο χωριό να φροντίζει την άρρωστη μητέρα.
Όταν ένας ηλικιωμένος προσπάθησε να τη βιάσει στην εφηβική της ηλικία και συνέχισε να την παρενοχλεί για πολλά ακόμη χρόνια, εκείνη τον συγχώρεσε.
Στα 52, όταν πέθαναν οι γονείς της, άρχισε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα και να παραγγέλνει φορέματα από περιοδικά του εξωτερικού.
‘Οταν στο νησί έφταναν βάρκες προσφύγων έτρεχε να βοηθήσει.
Στα 63 τα παιδιά της γειτονιάς έμπαιναν στο σπίτι απ’ το παράθυρο και τη λίντσαραν, τραβώντας βίντεο και ανεβάζοντάς τα στο ίντρενετ.
Δεν έκανε μηνύσεις.
Τα συγχώρεσε.
Στα 64 την ξαναέστειλαν σε ψυχιατρείο, εξαφανίστηκε, έμεινε αγνοούμενη για 2 μήνες και τελικά βρέθηκε στα αζήτητα ενός νοσοκομείου, νεκρή, έπειτα από την εγκατάλειψή της μετά από τροχαίο.
Η Δήμητρα πριν παρασυρθεί και εγκαταλειφθεί στο δρόμο, είχε δολοφονηθεί από την κοινωνία.
” Πονώ για ένα καλύτερο κόσμο…” είχε πει.
Πέτα ελεύθερη τώρα!
(Με τις Δήμητρες και τους Ζακ αυτού του κόσμου)