Του Νίκου Λακόπουλου
Προδημοσίευση από το βιβλίο
ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΤΩΡΑ
-8 ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
(Θα κυκλοφορηθεί από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα)
Φορούσε μια γραβάτα πολύ περασμένης μόδας. Πρόσεξα τα μανικέτια του. Ήταν βλοσυρός, αλλά κάτω από το αυστηρό συνοφρυωμένο ύφος του διέκρινες ένα τρυφερό χιούμορ, καλά κρυμμένο. Δεν γελά εύκολα. Ξάπλωσε πάνω στον καναπέ ήσυχα. Δέχτηκεν ααπαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μου. Βρισκόμαστε στo Λονδίνο στην οδό Maresfield 20.
Σε ένα ράφι πρόσεξα αμέσως μια συλλογή με αγαλματίδια, τόσο πολύ ταχτοποιημένα που κατάλαβα πως έχω να κάνω με ένα άνθρωπο της λεπτομέρειας και της τάξης. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Σε λίγο θα συναντούσα τον άνθρωπο που μετά τον Μαρξ, έφερε τα πάνω κάτω στον κόσμο. Όταν μπήκε ένιωσα πως αυτός ήταν ο Οιδίποδας και πως το κεφάλι του έμοιαζε με Σφίγγα! Τότε με κατέλαβε δέος, αλλά και φόβος.
Λένε πως μετά την θεωρία της υπεραξίας, η θεωρία για το υποσυνείδητο άλλαξετην πορείατουκόσμου. Αλλά αλλάζει ο κόσμος με θεωρίες; Λένε κιόλας πως ο Φρόυντ κατασκεύασε ένα κόσμο γεμάτο νευρωτικούς, ανώμαλους, άτομα που θέλουν να σκοτώσουν τον πατέρα τους και να κάνουν σεξ με την μητέρα τους!
Πως ήταν αυταρχικός, δεν είχε φίλους, ίσως υπέφερε ο ίδιος από νευρώσεις και ψυχαναγκασμούς.
Όλα ανάγονται στη λίμπιντο; Υπάρχουν σεξουαλικά κίνητρα στο “προπατορικό αμάρτημα” κι ο Μωυσής δολοφονήθηκε από τον λαό που ήθελε να σκοτώσει τον πατέρα του; Eίμαστε όλοι κατά κάποιο τρόπο άρρωστοι ή ο πατέρας της Ψυχανάλυσηςχρειαζότανψυχίατρο;
H συνέντευξη αυτή ήταν η πιο δύσκολη, αλλά και η πιο ενδιαφέρουσα. Στο κρεβάτι είναι αυτός που επινόησε την μέθοδο αυτή, αντί, όπως έχει γραφεί, να πηγαίνει σπίτι του ασθενούς. Ο Φρόυντ συνιστούσε στον ψυχαναλυτή να μην κρατάει σημειώσεις. Εγώ, πάτησα το κουμπί του κασετοφώνου και τα κατέγραψα όλα.
Κύριε Φρόιντ, λένε πως η τεχνική μιας καλής συνέντευξης είναι να καταφέρουμε να οδηγήσουμε τον συνομιλητή μας στα παιδικά του χρόνια! Μια φροϋδική άποψη. Ας μιλήσουμε για την παιδική σας ηλικία, τον πατέρα σας, το δικό σας υποσυνείδητο.
Για μένα, άρχισαν το 1856, 9 Μαΐου, στην Μοραβία στην Τσεχία σε ένα χωριό. Τότε η πόλη ανήκε στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Όταν ήμουνα τριών χρονών μετακομίσαμε στη Βιέννη. Ο πατέρας μου, ο Γιάκομπ ήταν έμπορος υφασμάτων και μαλλιού. Η μητέρα μου ήταν η τρίτη του γυναίκα και είκοσι χρόνια μικρότερη του. Ήταν είκοσι ενός χρονών όταν με γέννησε κι έκανε αλλά εφτά παιδιά μετά. Με φώναζε «Σίγκι». Ο “χρυσός μου ο Σίγκι”. Το 1938 όταν προσαρτήθηκε η Αυστρία στη Γερμανία βίαια φύγαμε για την Αγγλία.
Διαβάστε τη συνέχεια στο anoixtoparathyro.gr
