Προσωπική μαρτυρία του Λεωνίδα Σπύρου
Εγώ ούτε μορφωμένος είμαι, ούτε γιατρός, ούτε δημοσιογράφος, ούτε βουλευτής σαν την ομάδα που συμμετείχε και έλεγε τα φοβερά και τρομερά για τους οροθετικούς χθες στον Skai στην εκπομπή του Μπογδάνου, αλλά θυμάμαι ένα Πάσχα πριν 18-19 χρόνια, όταν η Κατερίνα Μάτσα ζήτησε από τα παιδιά που ήμασταν στο κλειστό πρόγραμμα του 18 ΑΝΩ πέντε εθελοντές να επισκεφθούμε το περίπτερο που είχε κάποιους οροθετικούς ψυχικά άρρωστους ξεχασμένους από όλους, να τους πάμε πασχαλινά δώρα και να τους κάνουμε να νιώσουνε λίγο ζεστασιά, ότι κάποιος τους θυμήθηκε.
Ήμουνα ο πρώτος που σήκωσα άφοβα το χέρι μου γιατί είχα την γνώση από τότε, πριν τόσα χρονια και δειλά δειλά ακολούθησαν αλλα τέσσερα παιδιά, που και αυτά είχανε κάποια γνώση και δεν φοβήθηκαν, ενώ επίσης ήτανε και διάχυτο στην ατμόσφαιρα το μούδιασμα που επικράτησε στην αίθουσα, όταν η Κατερίνα Μάτσα ζήτησε τους εθελοντές
Μεγάλη Πέμπτη ήτανε, εάν θυμάμαι καλά, εκείνο το πρωινό που κατηφορίσαμε με τσουρέκια, βαμμένα αβγά και αλλα δωράκια στο περίπτερο των έξι οροθετικών ψυχικά ασθενών στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής (Δαφνι).
Όταν φτάσαμε και χτυπήσαμε την πόρτα την άνοιξαν και έκαναν ένα βήμα πίσω. Έτσι τους είχανε μάθει οι υποτίθεται εκπαιδευμένοι ενημερωμένοι νοσηλευτές που τους επισκέπτονταν πάντα μe γάντια. Όπως έκαναν ένα βήμα πίσω, εγώ εκανα ένα σταθερό βήμα μπροστά, άπλωσα το χέρι μου για χειραψία και δειλά δειλά απορημένος και φοβισμένος μου το έδωσε ο πρώτος από αυτούς. Τότε κάνοντας την χειραψία τον τράβηξα και τον φίλησα σταυρωτά. Μείνανε “κόκκαλο” όλοι, αυτό έκανα και με τους υπολοιπους έναν προς έναν και ακολούθησαν κάνοντας το ίδιο ακριβώς και τα αλλα παιδιά του 18 που ήμασταν μαζί.
Τα γράφω και ανατριχιάζω, ήτανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσαμε να τους κάνουμε, τους αντιμετωπίσαμε σαν ανθρώπους, που δεν κινδυνεύουμε από αυτούς και όχι σαν λεπρους. Δάκρυσαν, μεγάλη η συγκίνηση.
Για αυτό 18-19 ολόκληρα χρονια μετά, νιώθω ότι έχω το δικαίωμα αυτήν την αμόρφωτη κωλοκοινωνία, που την αμορφωσιά της και την άγνοιά της την συναντάς ακόμα και σε γνωστούς δημοσιογράφους, γιατρούς, βουλευτές, να την φτύνω και να αποκαλώ αυτήν την κοινωνία ανθρωπάκια μικρά, μικρά, πολύ μικρά για μένα, που τα πτυχία τους και οι τίτλοι τους είναι σκουπίδια, όπως είναι και οι ίδιοι.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην προσωπική σελίδα του Λεωνίδα Σπύρου στο facebook
